Niżyński.
Święto snów

Muzyka: Święto wiosny Igora Strawińskiego w wykonaniu New York Philharmonic,

Premiera: 1 września 2013, Stary Browar, Studio Słodownia +3, PoznańW spektaklu wykorzystane są zremiksowane fragmenty choreografii Niżyńskiego do baletów Popołudnie fauna oraz Święto wiosny.

Niżyński. Święto snów to nowa inscenizacja przełomowego w historii zarówno muzyki, jak i tańca Święta wiosny Igora Strawińskiego – solo performance, będący podróżą przez odmienne stany świadomości Wacława Niżyńskiego, legendarnego tancerza i choreografa, zrealizowany na podstawie jego Dziennika oraz twórczości.

Dziennik Niżyńskiego wydał się twórcom spektaklu księgą snów, śnionych na jawie i gorączkowo zapisywanych. Analizując te sny, odkrywali pewien wewnętrzny świat, który nieustannie balansuje pomiędzy ekstazą i nicością, a jednocześnie przepełniony jest tęsknotą za dzieciństwem ludzkości, kiedy to ośrodkiem myśli było serce, wspólnota wyrastała z rytualnego tańca, a kontakt z Bogiem był tak bezpośredni jak z drugim człowiekiem. Dramaturgia tego świata znalazła zdumiewający odpowiednik w Święcie wiosny Strawińskiego. Ten utwór zdawał się czekać na interpretację poświęconą Wacławowi Niżyńskiemu. Święto wiosny jako Święto snów.

„Jestem Bogiem w ciele. Wszyscy posiadają to uczucie, tylko nikt się nim nie posługuje. Ja się nim posługuję. Znam jego działanie. Kocham jego działanie”. Wacław Niżyński, Dziennik.

Premiera zrealizowana w ramach cyklu Co z tym Tańcem dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Podziękowania dla Dyrekcji Opery Narodowej oraz Dyrekcji Polskiego Baletu Narodowego w Warszawie za udostępnienie sal na próby.

Podziękowania dla Ashtanga Joga Studio za pomoc w realizacji projektu.

Specjalne podziękowania dla Margarity Simonowej z Polskiego Baletu Narodowego za konsultacje przy realizacji Tańca Ofiarnego.

Sławomir Krawczyński jest reżyserem teatralnym i dramatopisarzem. Autor i realizator projektu badawczego pod nazwą „Taniec śniącego ciała”, którego celem jest zastosowanie metod psychologii zorientowanej na proces Arnolda Mindella oraz psychologii analitycznej C.G. Junga w praktyce tańca i teatru. „Taniec śniącego ciała” realizowany jest we współpracy z Akademią Psychologii Zorientowanej na Proces w Warszawie. Laureat wielu nagród na festiwalach teatralnych w Polsce oraz filmowych w Polsce i za granicą (m.in. jedna z nagród głównych VIII Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej przyznana za spektakl Lustro. Byliśmy tam któregoś dnia, lecz zdążyliśmy zapomnieć). Trzykrotny stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Stypendysta Komitetu Kinematografii. Współzałożyciel Teatru Bretoncaffe i jego dyrektor artystyczny. Autor i reżyser spektakli Lustro. Byliśmy tam któregoś dnia lecz zdążyliśmy zapomnieć, Ś-nic, T-RAUM, Slam.in, Slam.out, Opera toffi, Manifest jaszczurki, Tańcząc Sarę Kane, dion.is.us, Ja, Agaue, Topinambur. Z Teatrem Bretoncaffe wielokrotnie reprezentował sztukę polską za granicą – we Francji, w Niemczech, Estonii, Chorwacji, Słowenii, Słowacji, Rosji, Czechach i na Węgrzech. Tomasz Wygoda jest tancerzem, aktorem, pedagogiem i choreografem. Debiutował i przez sześć lat tańczył w Śląskim Teatrze Tańca w Bytomiu (1997–2003). Z Teatrem Bretoncaffe z Warszawy stworzył spektakl Slam out oraz Tańcząc Sarę Kane. Współpracuje z Teatrem Starym w Krakowie, gdzie bierze udział w spektaklach Krystiana Lupy (Zaratustra, Factory 2), Pawła Miśkiewicza (Niewinna), Michała Zadary (Fedra). Występował też u Krzysztofa Warlikowskiego (Oczyszczeni, Teatr Współczesny we Wrocławiu, Teatr Polski w Poznaniu, TR Warszawa) i Agnieszki Olsten (Lincz, Samsara Disco, Teatr Polski we Wrocławiu). Autor choreografii do spektakli Michała Zadary, Mikołaja Grabowskiego i Jana Peszka. W Teatrze Maryjskim w Petersburgu opracował ruch sceniczny do Pierścienia Nibelunga Wagnera w reżyserii Valery’ego Gergieva, George’a Tsypina i Alexandra Zeldina. Z Mariuszem Trelińskim pracował przy spektaklach operowych: La Bohème Pucciniego (Opera w Waszyngtonie), Borys Godunow Musorgskiego (Teatr Opery i Baletu w Wilnie, Teatr Wielki - Opera Narodowa), Król Roger Szymanowskiego, Aleko Rachmaninowa i Jolanta Czajkowskiego (Teatr Maryjski w Petersburgu), Orfeusz i Eurydyka Glucka (Opera w Bratysławie, Teatr Wielki - Opera Narodowa), Turandot Pucciniego (Teatr Wielki - Opera Narodowa), Jolanta i Zamek Sinobrodego (Teatr Wielki - Opera Narodowa). Przygotował także choreografię do Jakoba Lenza Rihma, Halki Moniuszki, Latającego Holendra Wagnera i Medeamaterial Dusapina.

Anna Godowska jest tancerką, choreografem, pedagogiem tańca współczesnego. Rezydentka Centre national de la danse w Paryżu (2005), centrum Maison Folie w Belgii oraz Choreographisches Zentrum NRW w Essen, stypendystka Mobile Academy (2006), uczestniczka Theorem Residency Project (2005) oraz Interdyscyplinary Dramaturgy Coaching w Zagrzebiu. Współzałożycielka Teatru Bretoncaffe, gdzie pracowała jako choreograf i tancerka. Od 2005 roku jest stałą współpracowniczką Sławomira Krawczyńskiego przy realizacji projektu badawczo-artystycznego Taniec śniącego ciała. Autorka choreografii do spektakli Partytura I Chóru Kobiet (premiera Instytut Teatralny), Magnificat Chóru Kobiet (premiera Instytut Teatralny) oraz Requiemaszyna (premiera Instytut Teatralny) w reżyserii Marty Górnickiej. W jej dorobku znajduje się także współpraca z artystami z innych dziedzin sztuki, w ramach której wyróżnić należy rozwijającą się od kilku lat współpracę z Katarzyną Kozyrą: Lord of the Dance (2002), premiera: Museo Nacional Centro de Arte Reina, Sofia – współpraca choreograficzna; Cheerleader (2006), premiera: Galeria Narodowa Zachęta w Warszawie, choreografia i reżyseria ruchu; Il Castrato, (2006), premiera International Festival Gender Bender w Bolonii, choreografia do performansu oraz pracy video.