– Halo! Kto mówi?!
– Halo? Tu powód, przeżycie, intuicja, emocja…
– Tu rozum i ręka. Proszę po kolei…! O co chodzi…?!
– Trochę o sztukę, bardziej o przekaz, najbardziej o prawdę…
Ten odwieczny dialog prowadzi sama ze sobą Teresa Pągowska. I zawsze wywołuje on obawę. Czy to, co niematerialne, niezdefiniowane, to co zrodziło się w jej artystycznej świadomości zyska akceptację tego, co nada mu kształt i wyraz. A akceptacja ta i wzajemne porozumienie stanowi element niezbędny do powstania dzieła. Artystka poprzez swoją twórczość pisze pamiętnik. To jej spowiedź. Sztuką uświadamia, dzieli się doświadczeniami, ale nie stara się tłumaczyć. Swoją emocjonalność przenoszoną na płótna zaszyfrowuje, zniekształca, pozbawia fizjonomii, czym zmusza do myślenia. Pokazuje kostkę – nie udo. Tak naprawdę najważniejszym odbiorcą sztuki Teresy Pągowskiej jest ona sama. Zatraca się w romansie pomiędzy nią a płótnem. Chroni ich wzajemną intymność. Wie, że ujrzy ona światło dzienne, ale co z tego – skoro niepojęta – pozostanie tajemnicą. A zrozumiana – osiągnie swój cel. To co według Pągowskiej stanowi kwintesencję kobiecości to to, co niedopowiedziane, tajemnicze, ukryta suma przeżyć, wewnętrzne emocje, doświadczenia. To stanowi o kobiecie. Stąd rozmazane kształty, bo cielesność jest tu wartością mniej istotną, jest umowna. Ruch, taniec, wicie się, nienaturalna pozycja, wykręcenie członków – często spotykane w jej twórczości – spowodowane są tym, co wewnątrz. Czasem na płótnie wydarzy się błąd. Zyskuje on jednak akceptację artystki. Uważa ona bowiem, że musi istnieć jakiś powód, że się pojawił. Ten błąd tworzy intrygę, niepokoi, wzbogaca i sprawia, że obraz zyskuje na sile wyrazu. Twórczość Pągowskiej stanowi kwintesencję szczerości. Gdy się wypala – nie brnie w to, co znane i sprawdzone. Sięga po nowe. Ale i stare, i nowe – przesiąknięte jest nią samą. Powodem, przeżyciem, emocją i prawdą. Prawdą o niej samej. O Teresie. Pągowskiej.
Dołącz do wydarzenia na Facebooku
