Malarz niekonwencjonalny. Eksperymentator. Rysownik, twórca kolaży, witraży, architekt wnętrz, autor kompozycji przestrzennych. Słynie z tego, że do wyrażenia swojej twórczości używa najczęściej medium tekstylnego. A najbliższą mu tkaniną, na której poznanie ciężko pracował, której dźwięk – jak mówi – potrafi usłyszeć, jest jedwab. Materiał, który jak kobieta – bywa nieprzewidywalny i potrafi niejednokrotnie zaskoczyć. Długoletnia relacja tych dwojga sprawiła jednak, że tkanina dała oswoić się Mistrzowi i w rezultacie ich współpracy powstała znacząca część twórczości Wojciecha Sadleya, twórczości unikatowej i jedynej w swoim rodzaju. Wyrażającej związek pomiędzy materią i duchowością. Transcendentnej. Tkanina jest tu niestałą, zmieniającą się materią, a to czym nasyca ją Sadley nadaje jej niezwykły charakter i wnętrze. W ten sposób każde z jego dzieł otwiera dodatkową przestrzeń – ukrytą pod tym, co powierzchowne, ulotne i zniszczalne – głębię duchowości, elementu składowego każdej istoty ludzkiej. Tego, co nieśmiertelne, nieprzemijające i wieczne. Artysta odchodzi od realizmu, ale brak kształtu nie zubaża wizerunków, które tworzy, nie pozbawia ich wyrazistości. Wyrazistość osiąga poprzez głębię każdego z dzieł, przez grę kolorów oraz światło, które czasem wpada do wnętrza obrazu, a czasem – odwrotnie – z tego wnętrza emanuje. A kolory ujawniają się dopiero po wyschnięciu tkaniny. I wtedy twórca może stwierdzić, czy wyłoniły się takie, jakie zapamiętał w swojej wizji, czy też ukazały mu coś zupełnie nowego, dotąd nieuchwyconego. Unikatowość jego twórczości wyrażona jest również w tkaninach nietkackich, które artysta nasyca swym talentem, takich jak drewno, skóra, blacha, korale czy chociażby ptasie pióra. Twórczość Sadleya sprawia, że prawda o tym co w człowieku najistotniejsze bije po oczach i zmusza do refleksji. Do dojrzenia tego, co ukryte, tajemnicze, nienamacalne – ale przecież istniejące. Malarz zaprasza w podróż do wnętrza. Jego dzieła nie dadzą się ominąć. Patrzą i wiedzą, że są widzialne. Nie można ich zignorować.
Na zdjęciu: Żądło, lata 70., technika własna, skóra, kość, drewno, 115 x 30 x 30 cm
