Burza

Purcell, Tallis, Johnson, Locke, van der Aa / Krzysztof Pastor

  • Akt I

    ok. 1 h 5 min

  • Przerwa

    20 min

  • Akt II

    ok. 45 min

Czas trwania: ok. 2 h 10 min.

  • Spektakl odwołany
  • Spektakl odwołany
  • Spektakl odwołany

Balet w dwóch aktach wg Williama Shakespeare’a 
Muzyka: Henry Purcell, Thomas Tallis, Robert Johnson, Matthew Locke, Michel van der Aa oraz irańska muzyka tradycyjna
Prapremiera: 18.06.2014, Het Nationale Ballet, Amsterdam
Premiera polska: 9.04.2016, Polski Balet Narodowy, Warszawa
Koprodukcja: Het Nationale Ballet

Nieczęsto zdarza się burza, przed którą nie trzeba uciekać, a taka właśnie zebrała się w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej. Źródłowa dla warszawskiego baletu pozostaje oczywiście Burza Szekspira: późne dzieło mistrza, jedyne wierne zasadzie jedności czasu, miejsca i akcji. Początkowo brano ją za komedię, na upartego przyznajmy, że komedia to tragedia plus czas. Pierwszy obraz, pozostający w pamięci: wychodzące z morza na plażę ludzkie sylwetki – prawdopodobnie skazany będzie na odczytanie nierozerwalnie związane z aktualną sytuacją na świecie. Przywołajmy wtedy ogólniejsze prawdy: skąd bowiem wyszło na ląd życie? Nie takiej globalizacji szukaliśmy, jaką dostaliśmy, natomiast dzieło Krzysztofa Pastora tę gorycz osładza. Czerpie z wielkim powodzeniem z różnych porządków, epok i rejestrów kulturowych. Muzycznie najdobitniej wybrzmiewa irański bęben daf. A przejmujące wizualizacje są dziełem artystów pochodzących z Iranu. Pastorowi i współpracownikom burza udała się przednio – dzieło spójne, piękne, niedające się zamknąć w upraszczającej interpretacji. Obiecujemy, że publiczność przejdzie balet z zachwytem i suchą stopą. 

Realizatorzy

Polski Balet Narodowy
Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

Streszczenie

  • ,

    Akt I

    Prolog

    Prospero doczekał starości na wyspie i stale rozmyśla o przeszłości. Był księciem Mediolanu, wygnanym z córką Mirandą przez brutalnych rywali. Kiedy tu przybył, wyspa nie była bezludna. Władała nią Sycorax z synem Calibanem. Po jej śmierci wyspa stała się własnością Calibana i jego plemienia. Żył tam także tajemniczy duch powietrzny Ariel.

    Scena 1

    Przy wsparciu magii posłusznego mu Ariela, Prospero wywołuje burzę, która ożywia jego wspomnienia. Przypomina sobie, jak przed laty sztorm rzucił go z córką na tę wyspę po zatonięciu łodzi. Niesieni przez fale, zostali uratowani przez ducha Ariela i wodza Calibana. Ariel pomógł wtedy rozbitkowi zawładnąć wyspą. Wkrótce Caliban zbliżył się do Mirandy, pomimo zaborczej opieki jej ojca. Młodzi lubią przebywać razem, co bardzo niepokoi Prospera. Dziewczyna jest rozdarta między obydwoma mężczyznami, lecz nie jest w stanie przeciwstawić się ojcu. Caliban czuje się odrzucony i rozżalony, że utracił nie tylko władzę nad wyspą.

    Scena 2

    Za sprawą Ariela, Prospero ponownie wywołuje sztorm i oddaje się wspomnieniom. Pamięta jak inna katastrofa morska sprowadziła tu jego dwóch rywali, Stephana i Trincula, a z nimi także Ferdinanda, młodego księcia Neapolu, którego ze wzburzonych fal uratował Ariel. Ferdinand jest załamany, więc Ariel próbuje go pocieszyć. Kiedy Prospero z Mirandą odnajdują rozbitka na brzegu morza, dziewczyna jest poruszona jego tragicznym losem. Ojciec dostrzega ich wzajemne zainteresowanie i czuje, że on byłby bardziej odpowiednim partnerem dla Mirandy niż nieokrzesany Caliban. Rozważa nawet uwolnienie córki spod swojej opieki. Ona jednak znów staje wobec trudnego wyboru między nowym uczuciem a troską ojca. Narastająca miłość Ferdinanda i Mirandy wzmaga rozdrażnienie Prospera i nawet oddany Ariel nie potrafi go uspokoić. Wspomnienia starego Prospera nabierają jeszcze większej intensywności.

  • ,

    Akt II

    Scena 3

    Wraz z kolejną burzą wywołaną z pomocą Ariela, Prospero przypomina sobie, że ostatni sztorm wyrzucił także na brzeg jego brutalnych rywali, Stephana i Trincula. Spotyka ich tam Caliban. Rozbitkowie początkowo obawiają się tubylca, którego uważają za nieokrzesanego dzikusa, ale stopniowo opanowują strach i zniewalają go do posłuszeństwa. Plemię Calibana przybywa jednak na odsiecz swojemu wodzowi. Po nieudanej próbie cywilizowania tubylców przez obcych, Caliban postanawia wykorzystać ich do spisku przeciw Prosperowi. Z powodzeniem, bo Stephano i Trinculo chętnie atakują dawnego wroga, a pomaga w tym zniechęcone do niego plemię Calibana. Jednak Ariel czuwa nad swoim nowym panem i magiczną mocą zatrzymuje napastników, a potem nasyła na nich wściekłe bestie. Prospero chce surowo ukarać Calibana za jego bunt, ale Ariel łagodzi jego gniew i odwodzi od zemsty.

    Scena 4

    Ostatni sztorm wieńczy wspomnienia starego Prospera. Dostrzega teraz Mirandę i Ferdinanda jak zmagają się z wielkim drzewem, które sam powalił aby ich rozdzielić. W swoim miłosnym uniesieniu udaje im się pokonać zarówno tę przeszkodę, jak i władzę Prospera.

    Epilog

    Nadszedł czas konfrontacji starca z przeszłością i jego młodym alter ego. Ostatecznie spotykają się pogodzeni: Prospero, Stephano, Trinculo, Miranda i Ferdinand, a duch wyspy Ariel strzeże ich pojednania. Jednak Prospero uświadamia sobie, że utracił wszystko co najcenniejsze: córkę, młodość, wiarę w ludzi. Rozumie też jak niesprawiedliwy był dla Calibana. Ale już nic nie może zrobić, pozostaje mu poddać się losowi.

  • Więcej wydarzeń ze świata muzyki klasycznej w aplikacji ONSTAGE

Sponsorzy

  • Mecenasi Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partnerzy Akademii Operowej

  • Partnerzy Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partner Polskiego Baletu Narodowego

  • Partner technologiczny

  • Patroni medialni