Maria Stuarda

Gaetano Donizetti

  • Act I

    1 h 15 min.

  • Intermission

    20 min.

  • Act II

    1 h 5 min.

Duration: ca. 2 h 40 min.

Performances

Opera seria in two acts
Libretto: Giuseppe Bardari
Premiere of this production: 5 July 2014, Royal Opera House Covent Garden, London
Co-produced by: Royal Opera House Covent Garden, London; Gran Teatre del Liceu, Barcelona; Théâtre des Champs-Elysées, Paris
In the original Italian 

Maria Stuarda is the next, after Anna Bolena, but not the last piece proving Donizetti’s fascination with Tudor England. The opera’s history was shaped by a mix of unfavourable circumstances that made it disappear for many decades – virtually until the mid-20th century!

At the time of its world premiere in 1835, problems were caused by inquisitive censors and the leading lady, Maria Malibran, 19th-century Europe’s greatest singer, who ignored their demands, and, suffering from old age, was a shadow of her former self at the premiere...

In this historical opera, Donizetti uses language totally foreign to 16th-century England and Scotland, practically without any stylization, entrenching himself in the anachronistic poetics of Italian bel canto. The composer, who wrote around 70 stage works in the 51 years of his life (as well as over 500 other pieces), despite producing music on an almost mass scale, sometimes permitted himself an experiment. It was the same this time, when he wrote the conversation between the two queens – Elizabeth and Mary Queen of Scots, a dialogue that never actually took place – in the form of a recitativo accompagnato in which the emotions swell up gradually. The work’s ending is also magnificent: Mary awaiting her execution bids the world farewell in a powerful and extensive final aria.

Cast

2015-02-20 | 19:00

Credits

Chorus and Orchestra of the Teatr Wielki - Polish National Opera

Synopsis

  • Akt I

    SCENA 1
    Królowa Anglii Elżbieta I zastanawia się, czy

    przyjąć propozycję małżeństwa od delfina francuskiego.

    Chociaż małżeństwo oznaczałoby ważny sojusz

    z Francją, Elżbieta nie potrafi zapomnieć swojej

    pierwszej miłości, Roberta, hrabiego Leicester. Czuje

    też niepokój z powodu swojej kuzynki Marii Stuart,

    którą więzi. Gdy minister William Cecil namawia ją do

    wydania na Marię wyroku śmierci, tłum oraz George

    Talbot domagają się ułaskawienia Marii.

    Pojawia się Leicester. Elżbieta informuje go, że prawie

    zdecydowała się przyjąć oświadczyny delfina i wpada

    w furię, gdy Leicester nie wydaje się być zmartwiony.

    Talbot bierze Leicestera na stronę i wręcza mu portret

    i list od Marii. Ten, niegdyś w Marii zakochany, jest

    bardzo wzruszony, widząc jej portret i zaczyna snuć

    plany uwolnienia jej.

    Elżbieta staje twarzą w twarz z Leicesterem. Gdy dowiaduje

    się o otrzymanej przez niego wiadomości od

    Marii, jest wściekła i zazdrosna – podejrzewa oboje

    o spiskowanie przeciwko niej. Leicester namawia Elżbietę, by spotkała się z Marią i okazała jej miłosierdzie.

    Jednak Elżbieta uważa Marię za swoją rywalkę

    w walce o uczucia Leicestera i zamierza ją jeszcze

    mocniej ukarać.

    SCENA 2
    Maria w więzieniu marzy o wolności i z nostalgią

    wspomina dzieciństwo we Francji. Słyszy nadchodzących

    ludzi. Służąca Marii, Anna, informuje ją,

    że to królewskie polowanie; wśród towarzystwa zapewne

    jest królowa. Proponuje, by się oddaliły, ale zanim

    zdążą odejść, nadchodzi Leicester. Wyznaje Marii

    miłość i wyraża nadzieję, że Elżbieta ją uwolni. Mimo

    to, Maria jest niepewna i zatroskana.

    Leicester przygotowuje Elżbietę do audiencji z Marią

    i ponownie namawia ją, by okazała łaskę. Talbot

    i Anna prowadzą Marię do królowej. Zazdrość Elżbiety rośnie na widok pięknej Marii, którą Leicester

    zdecydowany jest ratować. Anna i Talbot mają złe

    przeczucia. Maria błaga o przebaczenie i litość Elżbietę, która odpowiada złością i sarkazmem. Obraża Marię i oskarża ją o czynienie zła i zamordowanie

    męża. Leicester błaga Marię o spokój, lecz ta w końcu

    wybucha złością i napada na Elżbietę, wyśmiewając

    związek jej rodziców i ją samą jako nieślubne dziecko

    i hańbę Anglii. Elżbieta przysięga zemstę, a Talbot,

    Anna i Leicester lamentują nad nierozważnym zachowaniem

    Marii, obawiając się o jej przyszłość.

  • Akt II

    SCENA 1
    Cecil namawia Elżbietę do podpisania wyroku

    śmierci na Marię, lecz ona się waha. W końcu

    go podpisuje w chwili, gdy nadchodzi Leicester, by

    wziąć Marię w obronę. Żarliwy apel Leicestera na

    rzecz Marii rozwściecza Elżbietę, która informuje go

    o wydanym na rywalkę wyroku. Cecil triumfuje. Leicester

    błaga o litość, lecz Elżbieta nie chce go słuchać.

    Rozkazuje mu patrzeć na egzekucję Marii.

    SCENA 2
    Maria spokojnie przyjmuje wyrok śmierci od

    Cecila, ale sam na sam z Talbotem daje upust żalowi

    i błaga o pociechę. Opowiada Talbotowi, że nawiedzają

    ją wspomnienia. Przyjmując na siebie rolę księdza, Talbot wysłuchuje jej spowiedzi i rozgrzesza, po

    czym razem się modlą.

    SCENA 3
    Maria czule żegna się z Anną i innymi służącymi, prosząc ich o modlitwę za nią i za wszystkich,

    którzy ją skrzywdzili. Nadchodzi Cecil, by poprowadzić

    Marię na szafot. Ta mówi mu, że przebacza Elżbiecie i ma nadzieję, że jej śmierć nie będzie dla królowej

    zmartwieniem. Leicester nadchodzi w samą porę,

    by się pożegnać z Marią. Patrzy bezradnie, jak Maria

    prowadzona jest na egzekucję.

Sponsors

  • Partnerzy Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partner technologiczny Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Patroni medialni Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partners of Teatr Wielki – Polish National Opera

  • Technological partner of Teatr Wielki – Polish National Opera

  • Media patrons of Teatr Wielki – Polish National Opera