La Traviata

Giuseppe Verdi

Performances

Opera in four acts 
Libretto: Francesco Maria Piave after La Dame aux camèlias by Alexandre Dumas, fils
Premiere of this production: 25 February 2010
In the original Italian with Polish surtitles

At the sight of her, horrified ladies whispered: lascivious woman. Men, especially aristocrats and artists, fell madly in love (and supported her). All of Paris was at her feet. She died young. Mariusz Treliński has captured the sustained relevance of Verdi’s opera very well. In his production, Violetta is a skimpily dressed revue star, spending the short days of her love with Alfredo at a blue swimming pool in her own residence. She reacts nervously to her symptoms. She realizes the end is inevitable. The director creates this atmosphere with a play of light and shadow in mobile decorations and the expressive movement of figures in the background; he multiplies the theatrical harbingers of death: a white coffin as a prop for a cabaret number, the dancers’ skull masks. Even the poster for the show is a skull on a pink background. And in the final act, as Violetta’s musical dying approaches, it’s hard not to be moved. Even experienced singers have tears in their eyes, though the iron rule of opera theatre says: ‘The viewers are meant to cry, never the singers!’. The power of the music is partly due to Verdi’s personal life. Aged twenty-something he lost his wife and two small children. He had a relationship with a singer, Giuseppina Strepponi who, like Violetta, had the reputation of a ‘woman who has strayed’. Verdi was uncompromising in defending her honour and married her. She gave up her career and shared his life till the very end; hers came first, his followed.

Cast

2015-03-19 | 19:00

Credits

Synopsis

  • Akt I

    Paryż, miasto zabawy, pępek świata. W nim Violetta -- królowa życia. Oddana swojej zasadzie, że najważniejsza jest wolność. Nie chce kochać, bo miłość oznacza jej utratę. Jest protegowaną możnego Douphola, gwiazdą kabaretu, najmodniejszego miejsca w mieście. Tu trafia Alfredo, który wyrwał się z rodzinnej prowincji. Oszołomiony, natychmiast zakochuje się w Violetcie. W świecie, w którym nikt już nie pamięta o monogamii, jego szczere uczucie wydaje się właściwie groteskowe, naiwne. Alfredo wznosi płomienny toast na cześć jedynej prawdziwej miłości. Violetta natomiast przyłącza się do pochwały zabawy, ale atak śmiertelnej choroby powoduje, że upada na oczach wszystkich. Szok -- to nie jest miejsce do umierania, tu można najwyżej bawić się śmiercią. Alfredo szczerze przejęty stanem Violetty opiekuje się nią, oświadcza się jej, mówi o swoim uczuciu. Violetta broni się przed miłością, ale...

  • Akt II

    Ucieczka przed miastem, przed targowiskiem próżności. Violetta i Alfredo w luksusowej willi. Minęły trzy miesiące od wyjazdu z Paryża. Alfredo bardzo się zmienił, przywykł do wystawnego życia, stracił prowincjonalną pokorę. Od Anniny, służącej Violetty, dowiaduje się, że jego kochanka wyprzedaje majątek, by pokryć koszty ich ekskluzywnych wakacji od życia. Alfredo zdaje sobie sprawę, że sam stał się utrzymankiem. Wyjeżdża do Paryża, by zapobiec rujnowaniu się kochanki, tymczasem u Violetty pojawia się Germont -- ojciec Alfreda, kategorycznie przeciwny związkowi syna z prostytutką. Bezwzględnie domaga się, by Violetta zrezygnowała z Alfreda, ich związek zagraża bowiem korzystnemu małżeństwu jego córki. Violetta, która spodziewała się kary za swoje nagłe szczęście, zgadza się. Nieszczęśliwa natychmiast jedzie do Paryża. Pisze pożegnalny list -- kochanek ma uwierzyć w jej niewierność i znienawidzić ją. Alfredo wraca na wieś, nie zastaje Violetty, zastaje za to list i ojca. Germont namawia syna do powrotu. Jednak ten chce natychmiast odnaleźć Violettę i pomścić jej zdradę.

  • Akt III

    W Paryżu trwa karnawał, czas masek i przebrań. Ale dla Violetty to już nie to samo miasto. Paryż stał się przerażający. Zamienił się w arenę, na której Violetta popełni rodzaj publicznego samobójstwa. Cyganki, które wróżą miłość, są dla niej znakiem nieuchronności przeznaczenia. Matadorzy to wyrafinowani, perwersyjni zabójcy. Violetta przerywa swój występ. W tym samym momencie zjawia się Alfredo, który gra w karty o duże pieniądze, a naprawdę o Violettę, licząc, że powrócą razem na wieś, że spłaci niechciany dług utrzymanka. Violetta, wierna danemu słowu, zniechęca ukochanego, kłamiąc, że pozostaje wierna Doupholowi. Alfredo zdeterminowany i zazdrosny, hańbi ją publicznie rzucając w nią pieniędzmi. Jego gwałtowny gest robi wrażenie nawet na zblazowanym towarzystwie.

  • Akt IV

    Pustka, samotność. Opuszczonej i rozgorączkowanej Violetcie nie zostało już nic poza umieraniem. Słyszy wyrok lekarza - jeszcze tylko kilka godzin życia. W jej głowie jak mantra powracają słowa listu Germonta, w którym prosi o przebaczenie i zapowiada przyjazd swój i Alfreda. Krótkie "za późno" świadczy o gorączkowym powrocie świadomości Violetty. Mimo końca złudzeń, jej ostatnie chwile przypominają film o szczęśliwej miłości, w którym Violetta chciałaby żyć, Alfredo zrobiłby wszystko, by wymazać krzywdę, a Germont, by uzyskać wybaczenie. Ale przecież jest za późno. Violetta umiera.

Sponsors

  • Partnerzy Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partner technologiczny Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Patroni medialni Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partners of Teatr Wielki - Polish National Opera

  • Technological partner of Teatr Wielki - Polish National Opera

  • Media patrons of Teatr Wielki - Polish National Opera