Maria Stuarda

Gaetano Donizetti

  • Act I

    1 h 15 min.

  • Intermission

    20 min.

  • Act II

    1 h 5 min.

Duration: ca. 2 h 40 min.

Performances

Opera seria in two acts
Libretto: Giuseppe Bardari
World premiere: 30 December 1835, Regio Teatro alla Scala, Milan
Premiere of this production: 5 July 2014, Royal Opera House Covent Garden, London
Premiere in the Teatr Wielki - Polish National Opera: 20 February 2015
Co-produced by: Royal Opera House Covent Garden, London; Gran Teatre del Liceu, Barcelona; Théâtre des Champs-Elysées, Paris

In the original Italian with Polish surtitles

Following decades of oblivion, Maria Stuarda, a masterpiece of nineteenth-century opera, has begun its European renaissance, and the title has deservedly returned to the public's favour. It shows the full force of bel canto and matches the greatness of the more famous Lucia di Lammermoor.

When Elizabeth enters the stage with a naked skull, encased in the stylish frame of an Elizabethan collar, it becomes clear that this will be a show about death. She was the monarch who had her cousin Mary, Queen of Scotts beheaded. The opera, loosely based on Friedrich Schiller's drama, culminates in a confrontation between the two protagonists -- although in reality they never met. We see a clash of the pure desire for power with the pure desire of love -- one leads to a life of cold emptiness, the other leads to death.

The staging puts the two heroines in a world almost like ours, in the twentieth century, making us remember in this way the reality of power that kills, the reality of historical process, from which one can save oneself only by accepting with dignity what one cannot escape from.

Cast

2016-05-21 | 19:00

Credits

Chorus and Orchestra of the Teatr Wielki - Polish National Opera

Synopsis

  • Akt I

    SCENA 1
    Królowa Anglii Elżbieta I zastanawia się, czy

    przyjąć propozycję małżeństwa od delfina francuskiego.

    Chociaż małżeństwo oznaczałoby ważny sojusz

    z Francją, Elżbieta nie potrafi zapomnieć swojej

    pierwszej miłości, Roberta, hrabiego Leicester. Czuje

    też niepokój z powodu swojej kuzynki Marii Stuart,

    którą więzi. Gdy minister William Cecil namawia ją do

    wydania na Marię wyroku śmierci, tłum oraz George

    Talbot domagają się ułaskawienia Marii.

    Pojawia się Leicester. Elżbieta informuje go, że prawie

    zdecydowała się przyjąć oświadczyny delfina i wpada

    w furię, gdy Leicester nie wydaje się być zmartwiony.

    Talbot bierze Leicestera na stronę i wręcza mu portret

    i list od Marii. Ten, niegdyś w Marii zakochany, jest

    bardzo wzruszony, widząc jej portret i zaczyna snuć

    plany uwolnienia jej.

    Elżbieta staje twarzą w twarz z Leicesterem. Gdy dowiaduje

    się o otrzymanej przez niego wiadomości od

    Marii, jest wściekła i zazdrosna – podejrzewa oboje

    o spiskowanie przeciwko niej. Leicester namawia Elżbietę, by spotkała się z Marią i okazała jej miłosierdzie.

    Jednak Elżbieta uważa Marię za swoją rywalkę

    w walce o uczucia Leicestera i zamierza ją jeszcze

    mocniej ukarać.

    SCENA 2
    Maria w więzieniu marzy o wolności i z nostalgią

    wspomina dzieciństwo we Francji. Słyszy nadchodzących

    ludzi. Służąca Marii, Anna, informuje ją,

    że to królewskie polowanie; wśród towarzystwa zapewne

    jest królowa. Proponuje, by się oddaliły, ale zanim

    zdążą odejść, nadchodzi Leicester. Wyznaje Marii

    miłość i wyraża nadzieję, że Elżbieta ją uwolni. Mimo

    to, Maria jest niepewna i zatroskana.

    Leicester przygotowuje Elżbietę do audiencji z Marią

    i ponownie namawia ją, by okazała łaskę. Talbot

    i Anna prowadzą Marię do królowej. Zazdrość Elżbiety rośnie na widok pięknej Marii, którą Leicester

    zdecydowany jest ratować. Anna i Talbot mają złe

    przeczucia. Maria błaga o przebaczenie i litość Elżbietę, która odpowiada złością i sarkazmem. Obraża Marię i oskarża ją o czynienie zła i zamordowanie

    męża. Leicester błaga Marię o spokój, lecz ta w końcu

    wybucha złością i napada na Elżbietę, wyśmiewając

    związek jej rodziców i ją samą jako nieślubne dziecko

    i hańbę Anglii. Elżbieta przysięga zemstę, a Talbot,

    Anna i Leicester lamentują nad nierozważnym zachowaniem

    Marii, obawiając się o jej przyszłość.

  • Akt II

    SCENA 1
    Cecil namawia Elżbietę do podpisania wyroku

    śmierci na Marię, lecz ona się waha. W końcu

    go podpisuje w chwili, gdy nadchodzi Leicester, by

    wziąć Marię w obronę. Żarliwy apel Leicestera na

    rzecz Marii rozwściecza Elżbietę, która informuje go

    o wydanym na rywalkę wyroku. Cecil triumfuje. Leicester

    błaga o litość, lecz Elżbieta nie chce go słuchać.

    Rozkazuje mu patrzeć na egzekucję Marii.

    SCENA 2
    Maria spokojnie przyjmuje wyrok śmierci od

    Cecila, ale sam na sam z Talbotem daje upust żalowi

    i błaga o pociechę. Opowiada Talbotowi, że nawiedzają

    ją wspomnienia. Przyjmując na siebie rolę księdza, Talbot wysłuchuje jej spowiedzi i rozgrzesza, po

    czym razem się modlą.

    SCENA 3
    Maria czule żegna się z Anną i innymi służącymi, prosząc ich o modlitwę za nią i za wszystkich,

    którzy ją skrzywdzili. Nadchodzi Cecil, by poprowadzić

    Marię na szafot. Ta mówi mu, że przebacza Elżbiecie i ma nadzieję, że jej śmierć nie będzie dla królowej

    zmartwieniem. Leicester nadchodzi w samą porę,

    by się pożegnać z Marią. Patrzy bezradnie, jak Maria

    prowadzona jest na egzekucję.

Sponsors

  • Mecenas Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partnerzy Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Patroni medialni Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partners of Teatr Wielki – Polish National Opera

  • Technological partner of Teatr Wielki – Polish National Opera

  • Media patrons of Teatr Wielki – Polish National Opera