JAN KIEPURA. URODZINY

Bronisław Kaper, Ninon, ach, uśmiechnij się (1933)
słowa: Marcella Halicz

Franz Lehár, pieśń Twoim jest serce me (Dein ist mein ganzes Herz)
z II aktu operetki Kraina uśmiechu (Das Land des Lächelns, 1929)
do słów Ludwiga Herzera i Fritza Löhnera-Bedy

Eduardo di Capua, O sole mio (1898)
słowa: Giovanni Capurro

Z okazji rocznicy 123. urodzin Jana Kiepury zapraszamy na wyjątkowy recital a cappella w wykonaniu Adriana Domareckiego – tenora młodego pokolenia, który odda hołd legendzie polskiej sceny operowej, występując z balkonu Hotelu Bristol – miejsca szczególnie związanego z Kiepurą. Recital będzie miał charakter otwarty – dźwięki pieśni popłyną z balkonu w przestrzeń Krakowskiego Przedmieścia, zapraszając przechodniów do wspólnego celebrowania pamięci o artyście, który ukochał Warszawę i do dziś pozostaje jej muzycznym symbolem.

Wieczór uświetni obecność wybitnego pianisty Marjana Kiepury, urodzonego w Paryżu, a dorastającego w Stanach Zjednoczonych syna Jana Kiepury i Marthy Eggerth. Tam zdobywał muzyczne wykształcenie w renomowanej Juilliard School Preparatory Division, kształcąc się pod okiem Jeaneane Dowis, a następnie doskonaląc swoje umiejętności u legendarnego Menahema Presslera. Jego udział w wydarzeniu nada mu szczególny, osobisty wymiar i symbolicznie połączy przeszłość z teraźniejszością, przypominając o żywym dziedzictwie artystycznym Jana Kiepury. W programie recitalu usłyszymy popularne utwory z repertuaru legendarnego tenora.

Wcześniej, o godz. 16.30 odbędzie się uroczyste odsłonięcie portretu Jana Kiepury w Salach Redutowych TW-ON. Portret stworzył Boris Chaliapin – wybitny portrecista, związany z „Time Magazine”. To symboliczny gest powrotu wielkiego artysty do miejsca, które odegrało kluczową rolę w jego karierze.

Zaczęło się niepozornie – od pokoju przy Chmielnej 12, gdzie młody Jan Kiepura w 1921 roku przyjechał z Sosnowca na studia prawnicze, nie bacząc na ojcowskie zakazy dotyczące śpiewania. Warszawa – miasto, które miało go ukształtować i rzucić na sceny Europy – już wtedy przemówiła do jego serca i talentu. Dzięki wsparciu profesora Wacława Brzezińskiego oraz uporowi i nieprzeciętnemu głosowi, Kiepura rozpoczął artystyczną drogę, której nie zatrzymały ani nieudane debiuty, ani krytyczne słowa dyrektora Emila Młynarskiego, ani ojcowskie chłosty.

Debiut w roli Fausta we Lwowie w 1925 roku okazał się przełomem. Później przyszły występy w Poznaniu i triumfalny powrót do Teatru Wielkiego w Warszawie. Adres Plac Teatralny 1 stał się symbolem spełnionych marzeń chłopaka z Sosnowca. Tam Kiepura zaśpiewał swoje pierwsze wielkie role – Fausta, Turiddu, Księcia Mantui, Jontka – zyskując uznanie krytyków i serca publiczności.

Nie brakowało też przeszkód – diagnoza lekarska stawiająca pod znakiem zapytania jego karierę, brak znajomości nut, niedostatki finansowe. A jednak – śpiewał. Samodzielnie przygotowywał role w swoim mieszkaniu przy Nowowiejskiej 16, gdzie mieszkał, handlował francuskimi perfumami i marzył o scenach świata. A jego głos – już o wartości międzynarodowej, jak pisały „Wiadomości Literackie” – poniósł go aż do Wiednia, gdy odmówiono mu podwyżki w Warszawie.

Kiepura pozostał jednak warszawiakiem z wyboru. Śpiewał z balkonu Hotelu Bristol przy Krakowskim Przedmieściu 42/44, zgromadził 40 tysięcy ludzi na patriotycznym koncercie na Rynku Starego Miasta w 1939 roku. Wreszcie – został pożegnany z najwyższymi honorami 3 września 1966 roku na Cmentarzu Powązkowskim, a na jego grobie wyryto słowa: „Gdy człowiek umiera, nie pozostaje po nim nic oprócz dobra, które uczynił innym”.

Dziś, wspominając Kiepurę, warto pamiętać nie tylko o jego głosie i sławie, ale także o jego walce, determinacji i o Warszawie – mieście, które go wychowało i któremu oddał serce.