Szalone Dni Muzyki – BEETHOVEN – PRZETWORZENIA (47)

PROGRAM

Robert Schumann Etiudy w formie wariacji na temat Beethovena WoO 31 [15’]

Ludwig van Beethoven VII Symfonia A-dur op. 92 (oprac. Ferenc Liszt S.464/7) [40’]

I. Poco sostenuto – Vivace

II. Allegretto

III. Scherzo: Presto – Trio: Assai meno presto

IV. Allegro con brio

 

WYKONAWCA

Illia Ovcharenko fortepian

 

Ponury, tragiczny ton przenika wolne ogniwo VII Symfonii Ludwiga van Beethovena. Główny temat Allegretta stanowi pochód akordów w uporczywym, powtarzającym się rytmie marsza żałobnego. Jest w nim i żałość, i smutek, i gniew, stojące w jaskrawej opozycji do żywiołowej, a nawet przaśno-radosnej ekspresji tematów w pozostałych częściach symfonii, którą Ryszard Wagner nazwał „apoteozą tańca”. Beethoven pisał ją w 1811 i 1812 roku, u szczytu swojej kariery kompozytorskiej i nad skrajem życiowej tragedii, stopniowo i nieodwracalnie tracąc słuch.

Ów przejmujący marszowy temat, który głęboko zapada w pamięć, wybrał Robert Schumann jako motyw przewodni swoich wariacji. W tradycyjnej formie wariacji każda miniatura różni się od siebie, stanowiąc opracowanie kolejnego zagadnienia techniki pianistycznej. Utwór Schumana ma szczególny charakter, dominują w nim figuracje i romantyczna wirtuozeria. Kompozytor – zmagający się przez większość życia z osobistymi dramatami i chorobą psychiczną – nigdy nie ukończył go jako całości. Pozostawił trzy manuskrypty, pisane z różnych okazji, a wariacje zostały po raz pierwsze wydane dopiero po jego śmierci.

– Karolina Dąbek (pisanezesluchu.pl)

Szalone Dni Muzyki 2024 powracają z bogatą i różnorodną propozycją 56 koncertów w ciągu trzech dni. Tegorocznym hasłem przewodnim festiwalu są Źródła. A podróż do źródeł to wyprawa fascynująca! Wędrować będziemy ku naturze: do szmeru bijącej wody i śpiewu ptaków, ale też pradawnych sposobów komunikacji międzyludzkiej – pierwotnego rytmu czy tradycyjnego nawoływania i śpiewu. Przyjrzymy się tradycyjnym instrumentom i ludowym inspiracjom tak w muzyce klasycznej, jak i jazzie. Sięgniemy do wielkich dzieł klasycznego kanonu, jak Wariacje Goldbergowskie Bacha (nr 51), opery Mozarta (nr 9), symfonie Beethovena i Dvořáka (nry 23, 47), Sonata na dwa fortepiany i perkusję Bartóka (nr 27), Błękitna rapsodia Gershwina (nry 32, 53) i Tańce symfoniczne z West Side Story Bernsteina (nry 1, 48, 55). To utwory „źródłowe” dla formacji kulturalnej współczesnej publiczności, które stanowią nieprzebraną kopalnię inspiracji dla kolejnych pokoleń, czerpiących z tych pierwowzorów pełnymi garściami.