Szalone Dni Muzyki - DVOŘÁK? NATURALNIE! (23)

Wykonawcy

Marcel Markowski wiolonczela
Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus im. Jerzego Semkowa Alexander Humala dyrygent

Program

Antonín Dvořák
Klid (Cisza leśna) w wersji na wiolonczelę i orkiestrę B.182 [6’]
IX Symfonia e-moll op. 95 Z Nowego Świata [40’]
I. Adagio – Allegro molto
II. Largo
III. Molto vivace
IV. Allegro con fuoco

„Muzyka ludu jest niczym rzadki i piękny kwiat rosnący pośród zarastających chwastów. Tysiące ludzi go mija, a niektórzy depczą, dlatego jest szansa, że zginie, zanim jedna wyjątkowa istota dostrzeże go i wyniesie ponad wszystko inne” – pisał Antonín Dvořák. Kompozytor wiele czasu poświęcał studiowaniu folkloru różnych krajów, a podczas swych podróży nigdy nie rezygnował z okazji, by posłuchać miejscowych śpiewów, przygrywek i tańców. Zbierał je jak pamiątki – ślady po nich odnajdziemy w wielu jego utworach.

W podobny sposób powstała jedna z najsłynniejszych symfonii świata – IX Symfonia e-moll. Dvořák pisał ją między innymi pod wrażeniem rozległych krajobrazów amerykańskich prerii. W utworze, obok wpływów afroamerykańskich pieśni i indiańskich tańców, wyczuć można także inspiracje muzyką bliższą słowiańskim korzeniom kompozytora. Słowiańskość na plan pierwszy wychodzi z kolei w cyklu Tańców, gdzie sięga po ludowe rytmy węgierskiego furianta, ukraińskiej dumki, czeskiej polki lub polskich poloneza i mazurka, oraz w miniaturze Klid, która zdaje się wyrażać nostalgię za pięknem rodzimych stron.

Karolina Dąbek (pisanezesluchu.pl)

Szalone Dni Muzyki 2024 powracają z bogatą i różnorodną propozycją 56 koncertów w ciągu trzech dni. Tegorocznym hasłem przewodnim festiwalu są Źródła. A podróż do źródeł to wyprawa fascynująca! Wędrować będziemy ku naturze: do szmeru bijącej wody i śpiewu ptaków, ale też pradawnych sposobów komunikacji międzyludzkiej – pierwotnego rytmu czy tradycyjnego nawoływania i śpiewu. Przyjrzymy się tradycyjnym instrumentom i ludowym inspiracjom tak w muzyce klasycznej, jak i jazzie. Sięgniemy do wielkich dzieł klasycznego kanonu, jak Wariacje Goldbergowskie Bacha (nr 51), opery Mozarta (nr 9), symfonie Beethovena i Dvořáka (nry 23, 47), Sonata na dwa fortepiany i perkusję Bartóka (nr 27), Błękitna rapsodia Gershwina (nry 32, 53) i Tańce symfoniczne z West Side Story Bernsteina (nry 1, 48, 55). To utwory „źródłowe” dla formacji kulturalnej współczesnej publiczności, które stanowią nieprzebraną kopalnię inspiracji dla kolejnych pokoleń, czerpiących z tych pierwowzorów pełnymi garściami.