Maksim Woitiul

• Lenski w Onieginie (John Cranko)
• Solor w Bajaderze (trad. / Natalia Makarowa)
• Wronski w Annie Kareninie (Alexei Ratmansky)
• Tristan w Tristanie (Krzysztof Pastor)
• Książę Désiré i Błękitny Ptak w Śpiącej królewnie (trad. / Jurij Grigorowicz)
• Książę Charmant i Książę Fortuné w Śpiącej królewnie (trad. / Jurij Grigorowicz
• Przywódca powstania w Chopinie, artyście romantycznym (Patrice Bart)
• Główny solista w Pocałunkach (kreacja, Emil Wesołowski)
• Pierwsza Aria w In Light and Shadow (Krzysztof Pastor)
• Modlitwa i Solo finałowe w Kurcie Weillu (Krzysztof Pastor)
• Książę i Błazen w Kopciuszku (Frederick Ashton)
• Nasz-Silny w I przejdą deszcze… (kreacja, Krzysztof Pastor)
• Solista w Grand pas classique (Victor Gsovsky)
• Złoty Bożek w Bajaderze (trad. / Natalia Makarowa)
• Romeo w Romeo i Julii (Emil Wesołowski)
• Benvolio w Romeo i Julii (Emil Wesołowski)
• Wybraniec w Święcie wiosny (Maurice Béjart)
• Para Naszych w I przejdą deszcze… (Krzysztof Pastor)
• Książę w Dziadku do orzechów (Toer van Schayk & Wayne Eagling)
• Solista Walca Kwiatów w Dziadku do orzechów (Toer van Schayk & Wayne Eagling)
• Syn w Synu marnotrawnym (George Balanchine)
• Kain w Kainie i Ablu (Emil Wesołowski)
• Duet 1 w Century Rolls (kreacja, Ashley Page)
• Solo w Artifact Suite (William Forsythe)
• Demetriusz w Śnie nocy letniej (John Neumeier)
• Filostrat-Puk w Śnie nocy letniej (John Neumeier)
• Wie lange noch? (duet) w Weill Suite (Krzysztof Pastor)
• Gawot w In Light and Shadow (Krzysztof Pastor)
• Duet 1 w Artifact Suite (William Forsythe)
• Romeo w Romeo i Julii (Krzysztof Pastor)

• Duet 3 w Adagio & Scherzo (kreacja, Krzysztof Pastor)
• Mężczyzna w Powracających falach (Emil Wesołowski)
• Basilio w Don Kichocie (trad. / Alexei Fadeyechev)
• Bolero w Don Kichocie (trad. / Alexei Fadeyechev)
• Chorąży w Zielonym stole (Kurt Jooss)
• Laertes w Hamlecie (Jacek Tyski)
• Hrabia Branicki w Casanovie w Warszawie (kreacja, Krzysztof Pastor)
• Le Picq w Casanovie w Warszawie (Krzysztof Pastor)
• Duet 1 w Moving Rooms (Krzysztof Pastor)
• Petruchio w Poskromieniu złośnicy (John Cranko)
• Pas de six w Poskromieniu złośnicy (John Cranko)
• Tybalt w Romeo i Julii (Krzysztof Pastor)
• Ferdinand w Burzy (Krzysztof Pastor)
• Poeta i Duet w Chopinianach (Michaił Fokin / Alexei Fadeyechev)
• Solista w Chromie (Wayne McGregor)
• Huzar Wołkow w Jeziorze łabędzim (kreacja, z nowym librettem, Krzysztof Pastor)
• Solista w II Koncercie skrzypcowym Szymanowskiego (kreacja, Jacek Przybyłowicz)
• Gaston Rieux w Damie kameliowej (John Neumeier)
• Kawaler des Grieux w Damie kameliowej (John Neumeier)
• Dogmatyk 1. w Koncercie f-moll Chopina (kreacja, Krzysztof Pastor)
• Papkin w Przypowieści sarmackiej (Conrad Drzewiecki / Emil Wesołowski)
• Solista w Do Not Go Gentle… (Krzysztof Pastor)
• Mężczyzna w Weselu (Bronisława Niżyńska / Howard Sayette)
• Birbanto w Korsarzu (trad. / Manuel Legris)
• Węgierski Oficer 1. w Mayerlingu (Kenneth MacMillan)
• Przyjaciel w Biegunach-Harnasiach (kreacja, Izadora Weiss)
• Arthur w Draculi (Krzysztof Pastor)

• Błękitny Ptak w Śpiącej królewnie (Marius Petipa)
• Błazen i Pas de trois w Jeziorze łabędzim (trad. / Asaf Messerer)
• Wiejskie Pas de deux w Giselle (trad. / Marius Petipa)
• Piotr w Postoju kawalerii (Marius Petipa / Piotr Gusiew)
• Cipollino w Cipollinie (Gienrich Majorow)

• Merkucjo w Romeo i Julii (Walentin Jelizariew)
• Grand Pas w Rajmondzie (Marius Petipa / Jurij Grigorowicz)
• Przyjaciel Jaropełka w Namiętnościach - Rognedzie (Walentin Jelizariew)
• i inne

• Błękitny Ptak w Śpiącej królewnie (trad. / Jurij Grigorowicz)
• Pas de trois w Jeziorze łabędzim (trad. / Konstantin Siergiejew)
• Aramis w Trzech muszkieterach (André Prokovsky)
• Benwolio w Romeo i Julii (Emil Wesołowski)
• Rycerzyk w Dziadku do orzechów (Andrzej Glegolski)
• John w Greku Zorbie (Lorca Massine)
• Młody w Cudownym Mandarynie (kreacja, Emil Wesołowski)
• Poeta w Fortepianissimo (kreacja, Lorca Massine)
• Narzeczony Julii w Pannie Julii (Birgit Cullberg)
• Książę Désiré i Książę Fleur de Pois w Śpiącej królewnie (trad. / Jurij Grigorowicz)
• Książę w Dziadku do orzechów (Andrzej Glegolski)
• Romeo w Romeo i Julii (Emil Wesołowski)

• Cień w operze Król Roger (kreacja, Emil Wesołowski, reżyseria Mariusz Treliński)
• Poeta w Sylfidach (Michaił Fokin)
• D’Artagnan, Atos, Portos i Książę Buckingham w Trzech muszkieterach
  (André Prokovsky)
• Fefe i Ascilto w La dolce vita (kreacja, Zofia Rudnicka)
• Książę Zygfryd i Benno (Pas de trois) w Jeziorze łabędzim (trad. / Irek Muchamiedow)

oraz partie solowe w baletach

• Krzesany (Emil Wesołowski)
• Trzecia symfonia Henryka M. Góreckiego (Krzysztof Pastor)
• Carmen (Mats Ek)
• Święto wiosny (Emil Wesołowski)

• Romeo i Benwolio w Romeo i Julii (John Cranko)
• Kamil w Wesołej wdówce (Ronald Hynd)
• Grand Pas z baletu Paquita (Marius Petipa / Natalia Makarowa)
• Błękitny Ptak i Kamień Szlachetny w Śpiącej królewnie (trad. / Rudolf Nuriejew)

oraz partie solowe w baletach

• Theme and Variations (George Balanchine)
• Voluntaries (Glen Tetley)
• i inne

• Młody w Harnasiach (Emil Wesołowski)
• Alter Ego Czajkowskiego w Czajkowskim (Boris Ejfman)
• Colas w Córce źle strzeżonej (Frederick Ashton)
• Solor i Złoty Bożek w Bajaderze (trad. / Natalia Makarowa)
• Siergiej w Tylko raz w życiu (Elwira Piorun, Karol Urbański)
• Krassus w Spartakusie (kreacja, Emil Wesołowski)
• Harmodius w Spartakusie (Emil Wesołowski)
• Książę i Młodzieniec w Czajkowskim (Boris Ejfman)
• Lenski w Onieginie (John Cranko)
• Diabeł w Panu Twardowskim (kreacja, Gustaw Klauzner)
• Strażnik Podziemi i Niewolnik w Panu Twardowskim (Gustaw Klauzner)
• Wronski w Annie Kareninie (Alexei Ratmansky)

oraz partie solowe w baletach

• Coś jakby (Mats Ek)
• Serenada (George Balanchine)
• Musagète (Boris Ejfman)
• No More Play (Jiří Kylián)
• Petite Mort (Jiří Kylián)
• Trzecia symfonia „Pieśń o nocy” Karola Szymanowskiego (kreacja,
  Jacek Przybyłowicz)
• Chopak z baletu Taras Bulba (Rostisław Zacharow)

• Colas w Córce źle strzeżonej (Frederick Ashton), Birmingham
• Książę w Dziadku do orzechów (trad. / Fernand Nault), Montreal
• Książę w Dziadku do orzechów (trad. / Władimir Isajew), Caracas
• Książę w Dziadku do orzechów (trad. / Marek Cholewa i Graciela Guillén), Panama
• Książę w Dziadku do orzechów (Marek Zajączkowski), Szczecin
• Książę w Dziadku do orzechów (Bożena Klimczak), Wrocław
• Książę w Dziadku do orzechów (Jacek Drozdowski), Kraków
• Książę Désiré w Śpiącej królewnie (trad. / Marek Cholewa), Panama
• Książę Zygfryd w Jeziorze łabędzim (Ewa Wycichowska i trad. / Liliana Kowalska), Poznań
• Książę Zygfryd w Jeziorze łabędzim (Ewa Wycichowska i trad. / Wiktor Smirnow-Gołowanow), Wrocław
• Basilio w Don Kichocie (trad. / Aleksander Gorski), Nowa Zelandia
• Hrabia Albrecht w Giselle (trad. / Marius Petipa), Nowa Zelandia

• John w Greku Zorbie (Lorca Massine), Wilno
• John w Greku Zorbie (Lorca Massine), Poznań
• Romeo w Romeo i Julii (Emil Wesołowski), Poznań
• Wronski w Annie Kareninie (Alexei Ratmasky), Wilno
• Diabeł w Panu Twardowskim (Marek Zajączkowski), Bydgoszcz
• Narcyz w Mitach Karola Szymanowskiego (kreacja, Barbara Gołaska), Poznań
• Młody w Harnasiach (Emil Wesołowski), Poznań

oraz partie solowe w baletach

• Czajkowski Pas de deux (George Balanchine), Caracas
• Polski bal z opery Iwan Susanin (Rostisław Zacharow), Moskwa, Koncert Galowy
• Chopin (kreacja, Elżbieta Szlufik-Pańtak, Grzegorz Pańtak, Sławomir Woźniak), Kielce

• Polska: Bydgoszcz, Chorzów, Kielce, Kraków, Poznań, Sanok, Szczecin, Wrocław
• Rosja: Teatr Bolszoj w Moskwie, Teatr Maryjski w Sankt Petersburgu
• Anglia: Birmingham (z Birmingham Royal Ballet)
• Austria: tournée
• Niemcy: tournée i Regensburg (Schlossfestspiele), Augsburg (Gala Baletowa, 2012)
• Francja: tournée; Belgia: Bruksela; Włochy: tournée
• Holandia: tournée; Szwajcaria: Genewa; Węgry: Budapeszt
• Litwa: Wilno (z Narodowym Baletem Litwy), Łotwa: Ryga
• Izrael: Karmiel (Dance Festival); USA: Chicago, Milwaukee, Saint Louis
• Kanada: Montreal (z Les Grands Ballets Canadiens), Toronto, Ottawa
• Wenezuela: Caracas (z Baletem Teresy Carreño)

• Panama: Panama (z Panamskim Baletem Narodowym)
• Chiny: Pekin, Szanghaj, Hongkong; Tajwan: Tajpej
• Nowa Zelandia: tournée (z Imperatorskim Baletem Rosyjskim)
• Holandia: Amsterdam (Gala Baletowa, 2011)
• Hiszpania: Sewilla (z Polskim Baletem Narodowym, 2012)
• Finlandia: Kuopio (z Polskim Baletem Narodowym, 43. Międzynarodowy Festiwal Tańca, 2012)
• Hiszpania: Barcelona (z Polskim Baletem Narodowym, 2013)
• Litwa: Wilno (z Polskim Baletem Narodowym, 2013)
• Czechy: Ostrawa (Międzynarodowa Gala Baletowa, Teatr im. Antonína Dvořáka, z Mai Kageyamą, 2016)
• Holandia: Haga (z Polskim Baletem Narodowym, Zuiderstrandtheater, 2016)
• Litwa: Wilno (Gala Jubileuszowa Krzysztofa Pastora, Litewski Narodowy Teatr Opery i Baletu, z Polskim Baletem Narodowym, 2016)
• Czechy: Ostrawa (Międzynarodowa Gala Baletowa, Teatr im. Antonína Dvořáka, z Aleksandrą Liashenko, 2017)

• 2011: Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” w Warszawie
• 2015: Teatralna Nagroda Muzyczna im. Jana Kiepury dla najlepszego tancerza w Polsce

• 2016: Teatralna Nagroda Muzyczna im. Jana Kiepury dla najlepszego tancerza w Polsce
• 2016: Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” w Warszawie

• Anna Karenina: Przeciwstawieniem osobowościowym Anny jest Wroński w świetnym wykonaniu Maksima Woitiula. (…) Czytelnie, ze stosowną ekspresją, bez niepotrzebnych zagadek poprowadził partię Wrońskiego. Lekko, pięknie zatańczone duety głównej pary. Chwilami zdawało się, że wprost płyną nad sceną. (Nasz Dziennik, 3/12/2008)
• Pocałunki: Podczas premiery udowodnił, że jest the best of the best – nieustająco – technika, wdzięk, precyzja, lekkość, radość tańca. Inna sprawa, że za partię, jaką dostał w nowej choreografii Emila Wesołowskiego, pewnie niejeden tancerz dałby się pokroić – urocza popisówka, mnóstwo tańca solo (…), a do tego fantastyczny duet. (balet.pl, 26/06/2010)
• Pocałunki: Pierwszy solista Maksim Woitiul występuje tu jako mistrz ceremonii w energicznym tańcu akademickim. (criticasballetymas.blogspot.com, 27/10/2013)
• I przejdą deszcze…: Wyróżniał się Maksim Woitiul w swoim mocnym solo. (Dance Europe, 5/2011)
• Święto wiosny Béjarta: Béjart (…) w akcie pierwszym sportretował mężczyzn, z ich wybujałym ego, zamiłowaniem do polowań, ale i ukrytym ciepłem, tęsknotą za prawdziwym uczuciem Wybrańca. W tej roli spełnił się doskonale efemeryczny i subtelny w ruchach Maksim Woitiul. (Tygodnik Powszechny, 19/06/2011)
• Święto wiosny Béjarta: Osobne brawa należą się doskonałym odtwórcom ról Wybrańca (Maksim Woitiul) i Wybranki (Anna Lorenc). (Ruch Muzyczny, 7/08/2011)
• Święto wiosny Béjarta: Dynamiczny hymn na cześć zbliżenia Kobiety i Mężczyzny z olśniewającymi solowymi kreacjami Anny Lorenc i Maksima Woitiula, stał się przysłowiową wisienką na torcie. (polskamuza.eu. 5/05/2012)
• Święto wiosny Béjarta: Obsada solistyczna – Maksim Woitiul i Anna Lorenc jak zwykle w świetnej kondycji i prawdziwie poruszająca w swej interpretacji męki i pożądania jednocześnie. Czegóż więcej chcieć. (naczubkachpalcow.pl, 14/03/2015)
• Bajadera: Nieszczęsnego Solora tańczył wspaniały Maksim Woitiul, sprawny, zwinny, energiczny i bardzo męski. (elpatiodebutacas.blogspot.com, 15/01/2012)
• Bajadera: W pamięci zapadł mi występ (…) Maksima Woitiula w popisowej partii Złotego Bożka wykonanej z niesłychaną lekkością i pewnością oraz mechaniczną precyzją, co powoduje, że tancerz przeistacza się w tańczącą pozłacaną figurkę hinduskiego bożka – piorunujący efekt. (naczubkachpalcow.pl, 13/02/2012)
• Bajadera: Maksim Woitiul wykonał partię Solora perfekcyjnie pod względem technicznym, nie zapominając o interpretacyjnych niuansach, które dodają smaku tej postaci – ukradkowych spojrzeniach w stronę Wielkiego Bramina i swej ukochanej, o chwilach roztargnienia i wewnętrznego rozdarcia w obecności obu kobiet, drobnych gestach budujących postać. Obie wariacje wykonał swobodnie i z dużym ogniem. (naczubkachpalcow.pl, 13/02/2012)
• Bajadera: Solor to oczywiście postać główna, to jego niewierność jest motorem wydarzeń, ma on też do zatańczenia dwa bardzo piękne pas de deux. Nasz pierwszy solista wykonuje tę partię brawurowo, przy tym wyraziście odgrywając swoją rolę, która nie ma w sobie nic z klasycznego, nieciekawego księcia. Ja jednak wspominam dwa występy Maksima w wariacji Złotego Bożka. Pierwszy to ten premierowy (…). Nigdy potem nie widziałam, nie tylko u nas, ale także na nagraniach czy podczas transmisji tak znakomitego wykonania solówki Złotego Bożka. Stało się ono dla mnie swoistym wzorcem z Sèvres, do którego porównuję inne… (naczubkachpalcow.pl, 10/06/2016)
• Syn marnotrawny: Nasi tancerze przygotowali to arcydzieło doskonale. Przede wszystkim rewelacyjny Maksim Woitiul w roli tytułowej. To prawdziwa rola, a nie partia taneczna – tak pełna aktorskiej ekspresji i wycyzelowanego gestu. Prócz tego oczywiście taneczna maestria w pierwszej scenie. (naczubkachpalcow.pl, 15/04/2012)
• Syn marnotrawny: Nie widzieliśmy jeszcze tak wstrząsającej i wzruszającej kreacji tego artysty - zwłaszcza w finałowych sekwencjach upadku bohatera i jego powrotu do domu. No, może poza jego Tristanem - też wspaniałym. (balet.pl, 18/04/2012)
• Syn marnotrawny: W roli głównej występuje wspaniały Maksim Woitiul, ulubieniec warszawskiej publiczności, który ruchem i tańcem potrafi przekazać wielką dawkę ekspresji. Bardzo dobry w partiach solowych, równie przekonująco prezentuje elementy choreografii w duecie z Syreną. Jego aktorski talent pomaga w obrazowaniu silnych uczuć, targających Synem. (teatrdlawas.pl, 23/04/2012)
• Syn marnotrawny: Dysponujący niezwykłą plastycznością ruchu Woitiul, w pięknym stylu poddał się kusicielce. Kontrastujący wobec Syreny emocjonalny taniec, żarliwy, wspomagany gestem i mimiką, oddający tęsknotę za prawdziwą miłością, był jednak tylko jednym z atutów artysty. Najbardziej przejmującym fragmentem był powrót Syna do domu – na kolanach, półnagi, wspierający się na lasce, świetnie korespondował z niemal melodramatyczną muzyką Prokofiewa. (Tygodnik Powszechny, 26/04/2012)
• Syn marnotrawny: Maksim Woitiul daje wyraz wielkich zasobów fizycznej i psychicznej energii: nie może powstrzymać pragnienia opuszczenia domu rodzinnego, a jego frustrację wyrażają strzeliste skoki pierwszej wariacji. (…) Jego powrót do domu był pełen autentycznego żalu za grzechy, co uczyniło moment przyjęcia go przez ojca zarówno szlachetnym, jak i czułym. (Dance Europe, 6/2012)
• Śpiąca królewna: O Maksimie Woitiulu w partii Désiré trudno pisać inaczej niż w superlatywach. Tancerz ten występuje w warszawskiej „Śpiącej królewnie” od początku swojej kariery w stołecznym teatrze (…). Woitiul ma wszystko: ujmującą aparycję, diabelską sprawność w wirtuozowskich skokach i piruetach, doświadczenie i umiejętności w partnerowaniu oraz wyrobienie aktorskie. (naczubkachpalcow.pl, 9/10/2012)
• Artifact Suite: Nie mogę oczywiście nie wspomnieć (…) „ognistej” solówki w wykonaniu Maksima Woitiula – ten tancerz każdym swoim pojawieniem się na scenie wnosi coś niby błysk pioruna, tak świadomie jest, tak intensywnie istnieje we wszystkim co robi. (naczubkachpalcow.pl, 19/11/2012)
• Artifact Suite: Maksim Woitiul był najbliższy właściwego nastroju, balansując w tańcu między ostrością a chłodem, co typowe u Forsythe’a. (Dance Europe, 1/2013)
• I przejdą deszcze…: Duet Naszych, Izabeli Milewskiej i Maksima Woitiula, był dla mnie najbardziej poruszający w tym balecie - zawsze tworzą niesamowitą parę i nigdy mi nie dość oglądania ich razem na scenie. (balet.pl, 17/03/2013)
• Sen nocy letniej: Maksima Woitiula jako Demetriusza trzeba zobaczyć. Jest świetny. Ale nic mu też nie brakuje jako Pukowi. Bawi się tą urokliwą rolą z inwencją (…), ma wystarczający arsenał środków aktorskich i doświadczenia, by tę figlarność Puka zagrać na scenie. I robi to doskonale. (balet.pl, 17/03/2013)
• Sen nocy letniej: Komiczną, ale i brawurową parę tworzyli Aleksandra Liashenko (Helena) i Maksim Woitiul (Demetriusz). Zaangażowanie obojga w aktorską stronę wykonania nie przesłaniało technicznej maestrii obojga w wysokich skokach i arcytrudnych duetach na krawędzi akrobatyki. (taniecpolska.pl, 18/03/2013)
• Sen nocy letniej: Kunsztowną techniką tańca i dobrą prezencją sceniczną popisał się Maksim Woitiul (Demetriusz). (Tygodnik Angora, 24/03/2013)
• Sen nocy letniej: Chochlikiem Pukiem był Maksim Woitiul – fenomenalny tanecznie. W warstwie aktorskiej to znów zupełnie inna postać (…). Jest rozchichotanym, złośliwym chochlikiem, który nie wygląda na zagubionego w wydarzeniach nocy letniej, za to ma ze wszystkich i ze wszystkiego niezłą zabawę. (naczubkachpalcow.pl, 25/03/2013)
• Sen nocy letniej: Czy widzieliście go w nowej roli Demetriusza w „Śnie” Neumeiera? Palce lizać! Porównywalny może jedynie z jego Błaznem w „Kopciuszku” Ashtona (…). Te dwie komiczne kreacje to moim zdaniem całkiem nowa jakość u tego świetnego tancerza. (balet.pl, 27/03/2013)
• Sen nocy letniej: Znakomity Maksim Woitiul znów jako narwaniec Demetriusz – ileż inwencji aktorskiej, dynamiki, wirtuozerii i charakteru! Radość patrzeć na niego w podobnych kreacjach. (balet.pl, 7/02/2016)
• Kopciuszek: Sporo dobrych wrażeń. Ale wszystkie przyćmił mi Maksim Woitiul jako Błazen. (…) Nie ma Woitiula, jest po prostu wyśmienity Błazen. W każdym momencie spektaklu rozumie po co pojawił się na scenie, po prostu myśli, analizuje, reaguje, współgra, wykazując niezrównaną inwencję aktorską. Nawet kiedy momentami zapomina o nim choreograf, on nie pozwala widzowi zapomnieć o sobie, ściąga wzrok na drugim, trzecim i ostatnim planie. A przy tym jakże uroczo potrafi się bawić swoją techniką, robi z nią co chce i ani przez moment dla pustego popisu, choć i na jego popis jest sporo miejsca w tej choreografii. Oto, co znaczy trafna obsada i dojrzałość artystyczna tancerza. Tak powstaje prawdziwy majstersztyk. (balet.pl, 8/06/2013)
• Romeo i Julia: Maksim Woitiul jest idealnym Romeem. Dysponuje właściwą aparycją i jest mocny technicznie, a jego wykonanie było pełne pasji. Jest cudownie swobodny w ruchu i buduje swoją rolę aż do znakomitej kulminacji. (Dance Europe, 4/2014)
• Romeo i Julia: Choć Julie zdecydowanie zdominowały spektakl, również postać Romea zyskała dwóch świetnych wykonawców. Młodzieńczy i żywiołowy Maksim Woitiul w finale wstrząsa obrazem rozpaczy na widok umarłej kochanki. (Ruch Muzyczny, 4/04/2014)
• Powracające fale: Fiedler z Woitiulem w „Powracających falach” stworzyli świetne, odświeżające ten balet kreacje. (balet.pl, 29/03/2014)
• Powracające fale: Podziw wzbudziły też kreacje Marty Fiedler i Maksima Woitiula. (Tygodnik Powszechny, 6/04/2014)
• Powracające fale: Przejmująca (…) apoteoza konfliktu małżeńskiego, opowiedziana z krańcowym napięciem dramatycznym przez Martę Fiedler i Maksima Woitiula (oboje rewelacyjni!). (Tygodnik Angora, 13/04/2014)
• Powracające fale: Maksim Wojtiul świetny był w „Powracających falach”- wspaniale ekspresyjny, wysoce artystyczny, podobnie jak jego partnerka Marta Fiedler. Nie ma chyba nic cenniejszego w tego rodzaju „teatrze tańca” nad przyjemność smakowania warsztatu i osobowości znakomitych solistów w okresie ich szczytowej dojrzałości artystycznej. (balet.pl, 15/06/2014)
• Don Kichot: Jest tajemnicą Fadiejeczewa, co sprawił, że Maksim Woitiul odmłodniał nagle o kilkanaście lat i stał się beztroskim, zuchwałym, acz sympatycznym Basiliem. A liryczna Aleksandra Liashenko okazała się pełną temperamentu Kitri. Oboje zaprezentowali całą gamę skoków, piruetów, podnoszeń i ewolucji, tworząc portrety swoich bohaterów. (Rzeczpospolita, 2/06/2014)
• Don Kichot: Kitri i Basilio to role niezwykle efektowne, które po mistrzowsku, a przy tym z wdziękiem i z radosną energią wykonali Aleksandra Liashenko i Maksim Woitiul. Ich wariacje budziły niemal sportowe emocje, a słynne finałowe pas de deux (…) zachwyciło pięknem i precyzją wykonania. (teatralny.pl, 25/06/2014)

• Don Kichot: Maksim Woitiul (Basilio), młodzieńczy i radosny, z niezwykłą uwagą współpracujący z partnerką, co przyniosło wspaniałe rezultaty w duetach z I aktu i w olśniewającym pas de deux. (Ruch Muzyczny, 1/07/2014)
• Don Kichot: Z niezwykłą przyjemnością oglądało się Maksima Woitiula w jego najlepszej formie, tak w tańcu, jak i w grze aktorskiej i partnerowaniu wprost niezawodnego. Mógł być nawet odwrócony tyłem, ale bezbłędnie, na granicy scenicznego ryzyka chwytał rzucającą mu się w ramiona partnerkę. Niemal bez wysiłku wykonywał skoki szpagatowe, by zaraz pewnie wylądować i podtrzymać Kitri w kolejnej ewolucji. Oddychał wraz z muzyką. (naczubkachpalcow.pl, 21/04/2015)
• Zielony stół: Chorąży Maksima Woitiula miał w sobie szlachetność Lohengrina, czystego wojownika, niepoddającego się nawet Śmierci. (naczubkachpalcow.pl, 17/11/2014)
• Casanova w Warszawie: Sam taniec jest dla solistów w „Casanovie” bardzo wymagający – lekki, a naszpikowany elementami technicznymi, skokami, obrotami, podnoszeniami. (…) Maksim Woitiul jako Branicki – nieco demoniczny w swych zatargach z Casanovą, ponury, a nawet brutalny i całkowicie odmieniony w brawurowej komicznej scenie w buduarze Binetti. Przypomina się zapomniane nieco określenie: vis comica. (naczubkachpalcow.pl, 29/05/2015)
• Casanova w Warszawie: Maksim Woitiul zatańczył w premierowym przedstawieniu partię hrabiego Franciszka Ksawerego Branickiego i była to jak zwykle wielka kreacja tego tancerza. Arystokrata został pokazany jako osoba o wielu słabościach – komiczny podczas drogi do kochanki i błazeński w scenach zazdrości. To jakby nowa odsłona talentu tego wybitnego tancerza, który potrafi bawić się rolą i cieszyć pracą. (Teatr dla Was, 30/05/2015)
• Casanova w Warszawie: Pojawiały się sekwencje wymagające pokonywania większych trudności technicznych, które można było podziwiać zwłaszcza w partiach Maksima Woitiula (rewelacyjny jako Branicki), Vladimira Yaroshenki (Casanova), Yuki Ebihary (Gattai) czy Aleksandry Liashenko (Binetti). (Teatr dla Was, 31/05/2015)
• Casanova w Warszawie: Wyrazisty, świetny aktorsko Maksim Wojtiul (porywczy Branicki). (Rzeczpospolita, 1/06/2015)
• Casanova w Warszawie: Branicki, grany przez Maksima Woitiula, zdecydowanie się wyróżnia. Zazdrosny rywal zarówno w miłości, jak i kręgach towarzyskich, finalnie wyzywa Casanovę na pojedynek. Przez cały czas trwania baletu Woitiul doskonale wyraża tańcem swoją złość, prezentując co chwilę wybuchy ognistej wirtuozerii, która odpowiada jego temperamentowi. (criticaldance.org, 2/06/2015)
• Casanova w Warszawie: Świetny aktorsko był Maksim Woitiul jako buńczuczny hrabia Branicki. (teatrakcje.pl, 5/06/2015)
• Casanova w Warszawie: Wspaniali soliści: świetny Vladimir Yaroshenko (Casanova), wyrazisty, ekspresywny Maksim Woitiul (Branicki), (…) oraz cały zespół, wszyscy zasługują na pochwałę. (Nasz Dziennik, 6-7/062015)
• Casanova w Warszawie: Brawa dla Vladimira Yaroshenki w partii tytułowej i Maksima Woitiula w roli Branickiego. (Tygodnik Powszechny, 14/06/2015)
• Casanova w Warszawie: Aleksandra [Liashenko] i Maksim [Woitiul] pokazali, że (…) są w stanie zawładnąć spektaklem, nie grając w nim bynajmniej głównych ról. Rewelacyjne kreacje. (balet.pl, 15/06/2015)
• Casanova w Warszawie: W rolach Binetti i Branickiego błyszczą (…) Liashenko i Woitiul, którzy dopełniają obraz tych postaci vis comica i osobowością sceniczną. Oni nie są tylko tancerzami, są artystami sceny. (Ruch Muzyczny, 6/2015)
• Poskromienie złośnicy: Petruchio w interpretacji Maksima Woitiula, choć pozbawiony masywności i  demonstracyjnie obnoszonej siły fizycznej, sprawność swojego bohatera osiąga poprzez swoją żywiołowość, szybkość w  ruchach i witalność, a jego wybór karkołomnych decyzji zawsze podszyty jest fantazją, męskim wdziękiem i szczerym uśmiechem. Patrząc na działania ruchowe tancerza ma się wrażenie, że wszystko co robi Petruchio wynika z chęci czynienia dobra i  podyktowane jest uczuciem zachwytu dla swojej wybranki. (Teatr dla Was, 28/11/2015)
• Poskromienie złośnicy: W wykonaniu Maksima Woitiula Petruchio skradł show. Był absolutnie znakomity, od swojego pierwszego wejścia, pełen rozmachu, paniczykowaty, z  łobuzerskim przymrużeniem oka i młodzieńczą fantazją, ale i  pewną mądrością, którą bohater musi się wykazać, aby ujarzmić narowistą Kasię. Jego dwa tańce solowe to był istny majstersztyk. Petruchio to kolejna, ale jedna z najlepszych w  karierze, rola tego tak przecież doświadczonego tancerza. (naczubkachpalcow.pl, 29/11/2015)
• Poskromienie złośnicy: Zaskoczył dobrze znany z wielu romantycznych wcieleń Maksim Woitiul, który ujawnił komediowy talent jako szalony hulaka Petruchio. (Rzeczpospolita, 30/11/2015)
• Poskromienie złośnicy: Świetny jest jak zwykle Maksim Wojtiul jako Petruchio. (Gazeta Polska Codziennie, 5/12/2015)
• Poskromienie złośnicy: Znakomity jest Maksim Woitiul jako odważny Petruchio ujarzmiający jędzowatą złośnicę. (Nasz Dziennik, 2/01/2016)
• Poskromienie złośnicy: Maksim Woitiul (…) już nieraz udowodnił swój talent aktorski. Tym razem udało mu się skutecznie poskromić premierową złośnicę, nie popadając przy tym w tanią błazenadę. (Polityka, 20/01/2016)
• Poskromienie złośnicy: Woitiul i Mai Kageyama stworzyli fantastyczny duet. Aktorsko nadawali na tych samych falach: komiczni i jednocześnie prawdziwi w swych groteskowych zagraniach. (Ruch Muzyczny, 1/2016)
• Poskromienie złośnicy: Maksim Woitiul w roli Petruchia urzeka perfekcyjnym wykonaniem. Technicznie doskonały, a przy tym obdarzony niesamowitą vis comica. Nadaje kreowanej postaci silne zindywidualizowane cechy. Jego solowe popisy zapierają dech w piersiach. (Teatr dla Was, 6/05/2016)
• Poskromienie złośnicy: Maksim Woitiul jako Petruchio fruwa po scenie w seriach skoków szpagatowych, wykonuje w powietrzu liczne, nawet potrójne obroty, kręci piruety, a wszystko z ogromną precyzją i lekkością. (Teatr dla Was, 6/05/2016
• Burza: Vladimir Yaroshenko (Prospero) i Maksim Woitiul (Ferdinand) są tancerzami z dorobkiem, nowe role mogą zaliczyć do kolejnych osiągnięć. (Rzeczpospolita, 10/04/2016)
• Burza: W roli Ferdynanda – ukochanego Mirandy – wystąpił Maksim Woitiul, który jak zawsze doskonały w tańcu zachwycał swoim zafascynowaniem ukochaną. (Teatr dla Was, 10/04/2016)
• Burza: Woitiul tworzy tu rolę „uwspółcześnionego księcia”. Jako doskonały odtwórca książęcych ról we wszystkich baletach klasycznych prezentowanych na scenie PBN doskonale wciela się w zakochanego młodzieńca, jest też niezwykle uważnym partnerem. Natomiast aktorstwo tego artysty rozwija się wciąż i wciąż w postępie geometrycznym nieomal – chwile bezradności Ferdinanda na obcym brzegu, osamotnienia i wewnętrznej frustracji oddaje subtelnie, a mimo to w sposób absolutnie czytelny. (naczubkachpalcow.pl, 11/04/2016)
• Koncert w Łodzi: Warszawscy tancerze zaskoczyli mnie i zachwycili w kilku fragmentach klasycznych, ale i współczesnych baletów. (…) [Chinara Alizade] pokazała się jako Aurora w pas de deux z Maksimem Woitiulem (niesamowicie uważne i eleganckie partnerowanie!) oraz w walcu cis-moll z „Chopinianów”. Zwłaszcza ten drugi duet wypadł doskonale – przepojony ulotnym wdziękiem baletu romantycznego, ale bez jego XIX-wiecznej ckliwości. Oboje tancerze byli niezrównani, byli ucieleśnioną muzyką, nie zapominający o żadnym wdzięcznym szczególiku choreografii Fokina. (…) Był też w tym wieczorze moment głęboko poruszający (…). Solo „Gebet” z baletu „Kurt Weill” Krzysztofa Pastora (…) w wykonaniu Maksima Woitiula stało się porywającym koncertem ciała i umysłu, głęboko duchowym, ale i estetycznym przeżyciem. (naczubkachpalcow.pl, 1/06/2016)
• Chopiniana: Partię Poety w premierowym przedstawieniu zatańczył Maksim Woitiul, który znakomicie zinterpretował uduchowienie swojego bohatera. (Teatr dla Was, 29/11/2016)
• Chopiniana: Wojtiul wykreował postać romantycznego Poety zatopionego w myślach, goniącego za kobiecymi zjawami. Każdy jego ruch był skierowany do partnerek, a w duetach nienaganna technika i precyzja tancerza nadały ruchowi dodatkowej lekkości i harmonii. (taniecpolska.pl, 6/12/2016)
• Chopiniana: To poezja tańca, w którym tancerki niczym ulotne baśniowe zjawy niemal unoszą się nad sceną, jak Palina Rusetskaya, Anna Czeszejko czy zachwycający duet Yuka Ebihara i Maksim Wojtiul. (Nasz Dziennik, 7/01/2017)
• Jezioro łabędzie: Ulubieniec publiczności Maksim Woitiul, jako przyjaciel carewicza, bawił nas trochę figlarnym pokazaniem postaci huzara Wołkowa, który zastąpił w tej realizacji Benna – towarzysza Zygfryda. (Teatr dla Was, 22/05/2017)
• Jezioro łabędzie: Maksim Woitiul jako Wołkow, najbliższy przyjaciel carewicza, od początku zwracał uwagę nie tylko znakomitą techniką, ale i eksponowaniem swojej ogromnej indywidualności i charakteru. (Teatr dla Was, 23/05/2017)
• Jezioro łabędzie: Woitiul jest ekscytujący jako Wołkow – jego technika jest wyszlifowana, a jego aktorstwo w pełni wiarygodne. Trudno oderwać od niego wzrok gdy jest na scenie. (Dance Europe, 6/2017)
• Dama kameliowa: Stylową parę stworzyli Marta Fiedler i Maksim Woitiul (Prudencja i Książę). (Rzeczpospolita, 23.04.2018)
• Dama kameliowa: Marta Fiedler i Maksim Woitiul w swoich sekwencjach, jak to się mówi, „kradli show” – patrzyło się tylko na nich, skupiali całą uwagę kreując wyraziste postaci kokietki o dobrym sercu i lojalnej przyjaciółki oraz wesołego, ale szlachetnego bawidamka. Perfekcyjny, wirtuozowski taniec (te postaci jako jedyne mają do wykonania w II akcie coś, co można by nazwać wariacjami nie związanymi z akcją) był tylko jednym ze składników ich sukcesu. Każde drgnienie brwi, każde spojrzenie, każdy gest były podporządkowane prawdzie scenicznej, nie tylko w momentach, gdy byli na pierwszym planie, ale także w mikro-działaniach aktorskich i interakcjach z Małgorzatą w scenach w teatrze czy na balu.  (naczubkachpalcow.pl, 26.04.2018)
• Jezioro łabędzie: Choreograf Krzysztof Pastor (…) miał dobry pomysł, aby wykorzystać sprawność fizyczną i nienaganną technikę męskich tancerzy, dodając duet między księciem (magnetyczny Vladimir Yaroshenko) i huzarem Wołkowem (robiący wrażenie Maksim Woitiul). (quebec.huffingtonpost.ca, 23.02.2019)
• Fredriana / Przypowieść sarmacka: Wirtuozowski i niezwykle zabawny [jest] Maksim Woitiul (Papkin). (Rzeczpospolita, 8.04.2019)
• Korsarz: W Birbanta wcielił się pierwszy tancerz PBN Maksim Woitiul i zrobił z tej drugoplanowej roli perłę aktorsko-taneczną, jakiej się można spodziewać po jego technicznym mistrzostwie i olbrzymim scenicznym doświadczeniu. (taniecpolska.pl, 7/10/2020)