W Teatrze Wielkim przygotował scenografię do baletu Śpiąca królewna Czajkowskiego w choreografii Jurija Grigorowicza (1997) oraz Rigoletto Verdiego w reżyserii Gilberta Deflo (1997).
Ezio Frigerio był wybitnym scenografem, równie cenionym za swoje realizacje w teatrach dramatycznych i operowych, jak i na planie filmowym. W latach pięćdziesiątych poznał Giorgia Strehlera i za jego namową zaprojektował scenografię do Domu Bernardy Alba Garcii Lorki dla Piccolo Teatro w Mediolanie (1955). W rok po tym debiucie zaczął pracować dla teatru operowego, projektując kostiumy do Potajemnego małżeństwa Cimarosy na otwarcie sceny Piccola Scala. Dla Piccolo Teatro projektował również kostiumy i dekoracje do sztuk Szekspira, Goldoniego, Brechta, Ruzanta, Zardiego, Pirandella i Ferrariego.
W 1959 r. rozstał się na pewien czas z teatrem i projektował dla filmu. Pracował z najlepszymi reżyserami włoskimi, a znaleźli się wśród nich: Vittorio de Sica (Więźniowie z Altony), Liliana Cavani (Franciszek z Asyżu i inne filmy), Bernardo Bertolucci (Wiek XX), Jean Paul Rappeneau (Cyrano de Bergerac, za którego otrzymał Srebrną Wstążkę, Europejską Nagrodę Kina, Cezara, a także nominację do Oscara), aż po Volkera Schlöndorffa (Król Olch). Powrócił do pracy dla sceny w 1960 r., zostając stałym współpracownikiem Giorgia Strehlera w Piccolo Teatro. Projektował dla niego kostiumy i dekoracje do sztuk takich autorów, jak: Szekspir, Strindberg, Brecht, Beckett, Rizzotto i Sciascia, Cappelli, Pirandello, Wesker, Roversi, Maggi, Bułhakow, Lessing i De Filippo. Współpracował z Lilianą Cavani przy realizacji Medei Cherubiniego w Operze Paryskiej, ze Strehlerem, przy wystawieniu Iluzji komicznej Corneille’a i Mewy Czechowa w Théâtre de l’Europe w Paryżu, z Planchonem nad Skąpcem Moliera w Lyonie. Zapraszany był przez wiele teatrów dramatycznych Europy.
Bogaty był również jego dorobek na najpoważniejszych scenach operowych świata. W La Scali zadebiutował scenografią do Simona Boccanegry, a następnie realizował tam m.in.: Falstaffa, Lohengrina, Ernaniego, Don Giovanniego, Damę pikową i Rigoletta. Jego prace scenograficzne znane są widzom takich teatrów operowych, jak: Metropolitan Opera, Opera Paryska, Opéra Bastille, Covent Garden, Théâtre de la Monnaie, Opera de Lyon, Scottish Opera, Teatro de la Zarzuela w Madrycie, Teatro Liceo w Barcelonie, San Francisco Opera, a także Festiwalowi w Salzburgu. Był on również twórcą scenografii do pierwszych realizacji Raju utraconego Pendereckiego: zarówno do światowej premiery w Lyric Opera w Chicago (1978), jak i do europejskiej premiery w mediolańskim Teatro alla Scala (1979).
Projektował również dla baletu. W Paryżu, Berlinie, Marsylii i na innych scenach. Z Rolandem Petit zrealizował Coppelię, Dziadka do orzechów, Upiora w operze, Kankana, Cudownego mandaryna i Błękitnego Anioła. Z Rudolfem Nurejewem pracował nad jego inscenizacjami Jeziora łabędziego, Bajadery i Śpiącej królewny. Jest laureatem wielu nagród włoskich i międzynarodowych. Otrzymał również Legię Honorową we Francji.
