Urodził się 26 stycznia 1944 r. w Brzozie k. Kozienic. Absolwent Wydziału Rzeźby ASP w Warszawie, gdzie studiował najpierw w pracowni prof. Mariana Wnuka, a później w pracowni prof. Stanisława Słoniny. W latach 1974-1981 był asystentem u prof. Słoniny. W 1980 roku został adiunktem. Od 1981 prowadził pracownię kamienia. W 1987 otrzymał tytuł docenta, zaś w 1992 mianowany został profesorem sztuk plastycznych. Od 1995 roku prowadzi pracownię rzeźby na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki. Od 2001 roku prowadzi pracownię dyplomującą na Wydziale Rzeźby. Wielokrotny dziekan Wydziału Rzeźby macierzystej uczelni. Członek Rady Programowej Centrum Rzeżby Polskiej w Orońsku. Uczestnik prac jury ogólnopolskich konkursów rzeźbiarskich, w których niejednokrotnie pełnił funkcję przewodniczącego. Opiekun artystyczny wielu realizacji przestrzennych.
Maestria twórczości profesora Antoniego Janusza Pastwy opiera się na perfekcyjnym opanowaniu rzemiosła, znajomości mediów i materiałów rzeźbiarskich, wyrafinowania i łatwości w ich formowaniu. Polega jednak także na artystycznej wrażliwości i przenikliwości, pozwalającej na odwołania do repertuaru znanego i okrzepłego w całkowicie nowatorski sposób. Profesor Pastwa w swojej wielorakiej twórczości w mistrzowski sposób interpretuje zarówno klasyczne, historyczne realizacje, jak i tworzy autoteliczne, zróżnicowane figury zwierząt i ludzi, w których zgłębia zagadnienia relacji rzeźby wobec otoczenia i materiału, z którego powstała. Obok prac rzeźbiarskich, profesor tworzy także szkice – niekiedy niezwykle ekspresyjne, niekiedy zaś subtelnie traktujące światło i linię. Autor (wraz z Adamem Myjakiem) Kwadrygi Apollina – rzeźby zdobiącej od 2002 roku fronton Teatru Wielkiego - Opery Narodowej, obchodzącej w tym roku dwudziestolecie swojego istnienia.
Za katalogu wystawy (Krzysztof Karasek – poeta, eseista, krytyk literacki):
W rzeźbie Pastwy czas się ogląda i jest oglądany. Należy do tych artystów, dla których każdy stopień, który osiągnęli, jest wyzwaniem, punktem wyjścia do nowego, niespodziewanego, nieobliczalnego dzieła, przekraczaniem siebie jeszcze raz, na nowo.
Na zdjęciu: Antoni Janusz Pastwa, Tors IX, z cyklu Torsy, drewno polichromowane, 180 x 100 x 45 cm, 2000 rok, fot. Wojciech Duszenko/Galeria Opera
