Hamlet

Ludwig van Beethoven / Jacek Tyski

Daty spektakli

Balet w dwóch aktach wg Williama Shakespeare'a
Prapremiera: 3.10.2013

Co było ważne dla Jacka Tyskiego, kiedy na swój pełnospektaklowy debiut choreograficzny wybierał właśnie Szekspirowskiego Hamleta? "Starałem się wcielić w postać bohatera, zrozumieć, jak ciężko mu było walczyć ze sobą i z trudnościami losu. Próbowałem czytać dramat nieliteralnie, dostrzegać treści ukryte w milczeniu, pauzach, w momentach niedomówień. Między słowami. Interesowało mnie odczytanie klasyki przez pryzmat współczesnych lęków. Początek mojego przedstawienia to niemy krzyk rozpaczy -- głos bohatera, który ma świadomość, że stracił wszystko, co było ważne. Tak naprawdę ten krzyk jest początkiem i końcem Hamleta, stanowi swoistą klamrę. Tytułowy bohater nie ewoluuje podczas spektaklu, od początku ma świadomość, ku czemu zmierza. Wie, że jest skazany na śmierć i że nie ucieknie przeznaczeniu...".

Obsada

2015-01-10 | 19:00

Realizatorzy

Polski Balet Narodowy
Muzyka z nagrań

Streszczenie

  • Akt I

    Dwie pierwsze sceny stanowią klamrę dla całości spektaklu: Hamlet umiera. W niemym krzyku wyraża całą swoją rozpacz. Szaleństwo doprowadziło go na skraj nędzy -- on, książę, niedoszły następca tronu -- stracił wszystko: ojca, matkę, władzę, rozum i miłość, która mogła go ocalić. Słyszymy początek jego monologu wewnętrznego. Na scenę wychodzi Ofelia z mokrymi włosami, za nią podąża orszak pogrzebowy. Samobójczyni wygląda jakby kroczyła po podium, jak modelka na wybiegu, który w efekcie okazuje się być jej grobem i w którym na końcu zapada się i znika.

    W scenie trzeciej zaczyna się właściwa akcja dramatu: Hamlet przyjeżdża do Danii. Na królewskim dworze czuje się wyobcowany, nie poznaje tego świata. Odkrywa, że to nie jest stypa po królu, jego zmarłym ojcu, ale wesele i uczta na cześć nowego władcy -- jego stryja Klaudiusza, który właśnie poślubił jego owdowiałą matkę -- królową Gertrudę. Wśród zebranych pojawia się przyjaciel księcia -- Horacjo -- z nowiną o Duchu ojca Hamleta, który pojawił się na murach zamku. Hamlet podąża za Horacjem i światłem, prowadzącym ich na spotkanie z Duchem. Duch zmarłego ojca odkrywa przed Hamletem prawdę o swojej śmierci -- został zatruty w czasie snu przez swojego brata Klaudiusza -- i namawia Hamleta do zemsty.

    Roztrzęsiony Hamlet spotyka się z Ofelią. Odtrąca jej miłość. Skrzywdzona Ofelia zwierza się swojemu ojcu, Poloniuszowi, który właśnie odprawia jej brata Laertesa do Anglii. Poloniusz czyta list miłosny Hamleta do Ofelii i w nim upatruje przyczyn dziwnego zachowania Hamleta. Odkrywa treść listu przed Klaudiuszem i Gertrudą. Król przywołuje Rosencrantza i Guildensterna -- dawnych kompanów Hamleta -- zaczyna z nimi spiskować. Wysyłają Ofelię na spotkanie z Hamletem, aby z ukrycia podejrzeć zachowanie kochanków. Hamlet odtrąca Ofelię, a ona oddaje mu jego listy miłosne. Zostaje sama, ze złamanym sercem -- zaczyna się jej przemiana duchowa. 

    Hamlet inscenizuje na królewskim dworze pantomimę, ukazującą moment zatrucia swojego ojca przez Klaudiusza. Oburzony król opuszcza widownię, dając tym samym Hamletowi potwierdzenie jego podejrzeń. Gertruda prosi syna do siebie na rozmowę. Hamlet próbuje wybaczyć matce, ale gdy Duch jego ojca pojawia się ponownie, w ataku furii wbija sztylet w zagłowie królewskiego łoża, za którym ukrywa się podsłuchujący Poloniusz. Śmiertelnie rannego Poloniusza wywleka z komnaty przerażonej matki. Klaudiusz pisze list skazujący Hamleta na śmierć. Przywołuje Rosencrantza i Guildensterna, powierzając im list i wysyła ich w podróż do Anglii, w którą mają zabrać ze sobą Hamleta i wykonać na nim wyrok. Ofelia jest na skraju obłędu. Odrzuca pomoc swych przyjaciółek i wchodzi w nurt rzeki – topi się, popełnia samobójstwa, o którym Hamlet potrafił jedynie teoretyzować.

  • Akt II

    Podczas podróży z Rosencrantzem i Guildensternem do Anglii Hamlet odkrywa treść listu Klaudiusza. W nocy, gdy wyczerpani towarzysze podróży śpią, sprowadza na nich śmierć.

    Hamlet powraca na pogrążony w żałobie dwór królewski. Odkrywa, że jest to żałoba po Ofelii. W ślad za nim na dworze pojawia się Laertes -- kiedy dowiaduje się, że jego siostra nie żyje, wpada w szał. Klaudiusz wskazuje mu sprawcę nieszczęścia -- Hamleta -- i podsuwa pomysł pojedynku.

    Hamlet jest sam ze swoimi myślami. W momencie gdy jego monolog wewnętrzny na temat istoty bytu i lęku przed śmiercią dobiega końca, w tle zaczynają się przygotowania do pojedynku. Uknuto intrygę -- Laertes zatruł ostrze swojego sztyletu, a król puchar z winem przeznaczony dla Hamleta. 

    Zaczyna się pojedynek. W jego trakcie Gertruda wypija przez przypadek truciznę z pucharu. Laertes rani Hamleta zatrutym ostrzem, po czym sam zostaje śmiertelnie ranny. Hamlet odkrywając spisek, podąża ku umierającej matce i zabija w pojedynku Klaudiusza. Na końcu umiera, sam z niemym krzykiem na ustach. W scenie analogicznej do pogrzebu Ofelii z początku baletu Hamlet zostaje odprowadzony po podium przez orszak żałobników, po czym zapada się w grobie i znika.

Sponsorzy

  • Partnerzy Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partner technologiczny Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partner Polskiego Baletu Narodowego

  • Sponsor premiery

  • Patroni medialni Teatru Wielkiego - Opery Narodowej