Nabucco (kopiuj 1)

Giuseppe Verdi

  • Akt I

    ok. 40 min

  • Przerwa

    20 min

  • Akt II

    30 min

  • Przerwa

    20 min

  • Akt III i IV

    ok. 50 min

Czas trwania: ok. 2 h 40 min

Daty spektakli

Opera w czterech aktach
Libretto: Temistocle Solera wg Auguste'a Anicet-Bourgeois i Francisa Cornue
Prapremiera: Regio Teatro alla Scala, Mediolan, 9.03.1842
Premiera warszawska: Teatr Wielki, 25.02.1854
Premiera obecnej inscenizacji: 26.06.1992
Oryginalna wersja językowa z polskimi napisami

Zadziwiające dzieło 29-latka, dopiero trzecie na długiej liście operowych dokonań Verdiego, wcale niezaliczane jeszcze do jego szczytowych osiągnięć. I choć jest to utwór silnie zależny od modelu włoskiego belcanta, który Verdi miał z genialną intuicją wkrótce przezwyciężyć, Nabucco popularnością ustępuje tylko trzem arcyprzebojom tego twórcy: Traviacie, Rigolettowi i Aidzie, sytuując się jednocześnie na bardzo wysokim 18. miejscu najchętniej wystawianych oper świata (według rankingu Operabase).

Ten gigantyczny sukces Nabucca wziął się praktycznie za sprawą jednego, zaledwie czterominutowego fragmentu -- najsłynniejszego chóru operowego w dziejach gatunku -- Va, pensiero. Ten intonowany na tle konwencjonalnie uproszczonego akompaniamentu orkiestry śpiew żydowskich niewolników dzięki swej ujmującej melodii śpiewanej -- co dla chóru niecodzienne, a tak bardzo symboliczne -- jednym głosem (unisono) szybko stał się nieformalnym hymnem Włoch.

Mądra inscenizacja Marka Weissa, wpisana w hieratyczną przestrzeń największego mistrza w historii polskiej scenografii operowej, Andrzeja Kreutz Majewskiego, utrzymuje się na warszawskiej scenie od ponad 22 lat i nieodmiennie przyciąga tłumy miłośników spragnionych pięknego śpiewu na tle równie atrakcyjnych tableaux.

Obsada

2014-11-02 | 18:00

Realizatorzy

Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej
Polski Balet Narodowy

Streszczenie

  • Akt I

    Na dziedzińcu świątyni jerozolimskiej lud błaga Boga o ratunek przed zbliżającą się armią babilońską, którą prowadzi król Nabuchodonozor (Nabucco). Hebrajczycy spodziewają się, że zakładniczką pokoju zostanie znajdująca się wśród nich Fenena, córka Nabucca. Uwolniła ona z niewoli babilońskiej młodego księcia Ismaele'a i wraz z nim uszła do Jerozolimy.

    Na czele zbrojnego oddziału babilońskiego wkracza na dziedziniec Abigaille -- pierworodna, lecz nieślubna córka króla Babilonu. Ona także kocha Ismaele'a i teraz triumfuje widząc swoją rywalkę Fenenę, zdaną na jej łaskę. Pojawia się też Nabucco, grożąc śmiercią wszystkim Żydom. Nie słucha próśb arcykapłana żydowskiego Zaccarii i nie poznając Feneny, zamierza się na nią mieczem. Szczęściem, w ostatniej chwili osłania ją Ismaele, zaś Nabucco rozpoznaje córkę i w porywie ojcowskiej czułości bierze ją w ramiona. Zarazem jednak przysięga ukarać srogo naród żydowski.

  • Akt II

    Abigaille jest zagniewana, bo król na czas swojej nieobecności w Babilonie powierzył władzę nie jej lecz Fenenie. Gdy więc Arcykapłan Baala, oburzony życzliwością Feneny dla Żydów, proponuje Abigaille królewską koronę, księżniczka podchwytuje tę myśl z radością. Postanawiają wspólnie rozpuścić między ludem wieść, że Nabucco zginął na wojnie, następnie zaś wprowadzić Abigaille na tron.

    W innej części królewskiego pałacu stary Zaccaria modli się, aby Bóg oświecił jego umysł. Lud żydowski jest przekonany, że Ismaele to zdrajca. Jedynie Zaccaria i jego siostra Anna, wierzą w dobrą wolę Ismaele'a i Feneny. Pałacowy sługa Abdallo wpada z wieścią o śmierci Nabucca. W ślad za nim wkracza Abigaille wraz z Arcykapłanem, pragnąc odebrać Fenenie królewską koronę. Wtem, nieoczekiwanie pojawia się wśród zebranych Nabucco i wkłada koronę na swoje skronie. Ogarnięty szałem żąda, aby wszyscy oddali mu hołd jako bogu. Zaccaria nieustraszenie sprzeciwia się temu, a i Fenena daje się poznać jako wyznawczyni wiary izraelskiej. Gdy Nabucco brutalnie nalega na oddanie mu czci boskiej, grom z niebios powala go nagle na ziemię. Abigaille triumfuje.

  • Akt III

    Abigaille zasiada na tronie Babilonu jako władczyni. Arcykapłan uzyskuje od niej wyrok śmierci na Fenenę i wszystkich Żydów. Aby spowodować zagładę narodu izraelskiego, Abigaille wykorzystuje zręcznie słabość Nabucca, którego umysł uległ zamroczeniu. Kiedy jednak król dowiaduje się, że Fenena ma ponieść śmierć, odmawia zatwierdzenia wyroku. Wówczas Abigaille rozkazuje go uwięzić.

    Żydzi siedzący nad wodami Babilonu skarżą się gorzko na swój los z dala od ukochanego kraju. Zaccaria dodaje im otuchy i zaręcza, że w końcu powrócą do ojczyzny (chór Va, pensiero).

  • Akt IV

    Z głębokim smutkiem rozmyśla Nabucco o Fenenie, którą ujrzał prowadzoną na miejsce stracenia. W tej tragicznej chwili błaga o pomoc boga Izraela. Obłęd ustępuje i Abdallo na rozkaz swego pana przynosi mu miecz.

    U wejścia do świątyni Baala Arcykapłan oczekuje skazańców. Fenena umocniona na duchu przez Zaccarię, żegna się ze światem. Zanim jednak Arcykapłan rozpoczął krwawą ofiarę, pojawia się groźny Nabucco. W tym momencie rozlatuje się na kawałki posąg Baala i rani śmiertelnie Abigaille. Chcąc odkupić swe przewinienia, w ostatniej chwili życia prosi ona o połączenie małżeńskim węzłem Feneny z Ismaelem i umiera z imieniem Jehowy na ustach. Wzruszony Nabucco wspaniałomyślnie darowuje wolność wszystkim Żydom, zaś Zaccaria intonuje pochwalny hymn na cześć potężnego Jehowy.

Sponsorzy

  • Partnerzy Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partner technologiczny Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Patroni medialni Teatru Wielkiego - Opery Narodowej