Wilhelm Tell

Opera w czterech aktach
Libretto: Victor-Joseph Étienne de Jouy i Hippolyte-Louis-Florent Bis
Prapremiera: 3.08.1829, Paryż
Premiera obecnej inscenizacji: 12.09.2014, Welsh National Opera, Cardiff
Koprodukcja: Welsh National Opera, Cardiff
Houston Grand Opera
Grand Théâtre de Genève
Oryginalna francuska wersja językowa z polskimi napisami

Kto nie zna legendy o Wilhelmie Tellu, wybornym łuczniku, który, zmuszony strzelać do jabłka ustawionego na głowie syna, trafił celnie!? Popularnością cieszy się uwertura do opery Gioachina Rossiniego, gdzie muzyka najpierw toczy się z powagą, a potem wpada w porywający galop! Ale mało kto zna samą operę, bardzo rzadko wystawianą, bo trudną wykonawczo. Rossini pisał Wilhelma Tella po francusku, dla Paryża, w czterech aktach, zgodnie z kultywowanym tam stylem grand opera. Zawsze komponował po swojemu, lecz operową Europę ogarnął już romantyzm, co w Tellu widać i słychać. Podłożem libretta był dramat Friedricha Schillera, ikony romantycznej literatury, ukazujący walkę o wolność Szwajcarów z austriackim najeźdźcą. Obrazy wiejskiego wesela z tańcami, polowań, pacyfikacji wsi, pożaru domu bohatera, nocnej przysięgi powstańców, bitew, zabójstw, modlitwy o ocalenie, burzy na jeziorze, miłości ponad konfliktem mogłyby stanowić pokusę „grand inscenizacji”. Jednak brytyjski reżyser David Pountney skumulował akcję na niezmiennej wielofunkcyjnej, piętrowej dekoracji, a naczelnym motywem plastycznym uczynił wielkie strzelnicze tarcze i metalowe zbroje żołnierzy. Wyrażanie emocji nie raz powierzał tancerzom w kameralnych scenach baletowych. Kierował uwagę widzów nie na efekty teatralne, ale na muzykę Rossiniego. Słusznie! Co za arie! Co za duety! I chóry! Jaka barwność orkiestrowej instrumentacji! W tej operze Rossini sięgnął szczytu – była ostatnią. Po Tellu przez dalsze niemal czterdzieści lat życia żadnej już nie napisał.

Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej
Polski Balet Narodowy
Tancerze gościnni