Aterballetto: Lego / Rain Dogs

Lego

Mosty, arterie, ulice przemierzane w poszukiwaniu siebie, miłości, przyjaźni, rodziny, życia. Wydarzenia, które łączą się w okoliczności, które rodzą kolejne wydarzenia. Nieodparta, zniewalająca potrzeba chodzenia, budowania, cegła po cegle, drogi przed sobą, zrozumienia spotykanych ludzi i gromadzenia elementów, bez których wiele relacji nie mogłoby zaistnieć.

A zatem projektowanie olbrzymiej mapy ulic i krętych korytarzy, które się przecinają, spotykają lub kolidują ze sobą, wskazują kierunek ruchu i rodzą przypadkowe lub przemyślane relacje.

Jednak miasta nie zawsze są idealne. Będąc w ciągłym ruchu, łatwo się zgubić. Niektóre ulice są zamknięte, inne w budowie – tak nierówne, że mogą udaremnić jakiekolwiek spotkanie. Każdy reaguje inaczej – jedni zawracają, by zacząć od nowa w punkcie wyjścia; inni poddają się zupełnie; jeszcze inni postanawiają pokonać napotykane przeciwności i odbudować z pojedynczych klocków ulicę, która dopiero co wydawała się zdradziecka i niepewna.

Rain Dogs

Zaczyna padać. Pies, który zapuścił się poza granice swojego terytorium, podążając za nietypową zdobyczą, nagle gubi trop i mimo dobrego węchu, nie może znaleźć drogi do domu. Deszcz zatarł znajomy zapach.

Z inspiracji tym obrazem powstał spektakl dotykający złożoności i wewnętrznej sprzeczności naszych relacji ze światem i innymi.

Czasem poszukując sensu, tracimy z oczu znajome punkty odniesienia; niepewni i zdezorientowani nie potrafimy wrócić do domu, do znajomego stanu, który już przeminął. To moment, w którym samotność i niepewność objawiają się w przeróżnych formach: ironii, rozpaczy, niefrasobliwości i desperacji. Próba odnalezienia swojej tożsamości przeradza się w problem egzystencjalny.

W swoich dociekaniach choreograf posługuje się skrajnymi nastrojami i wrażeniami. Jak sam mówi: „Tom Waits tworzy egzotyczną atmosferę nasuwającą na myśl Stany Zjednoczone Charlesa Bukowskiego. Udaje mu się uchwycić zapachy i barwy, które nasuwają nam, słuchaczom, wiele skojarzeń. Mój spektakl nie jest dosłowny, jednak w muzyce Toma Waitsa jest coś niezwykle przyziemnego a zarazem błyskotliwie wnikliwego. Czułem, że jego muzyka współgra z moją choreografią i światem wyobrażonym.

Czułem, że historie, które opowiada i rytmy, które wybija są w zgodzie z moim językiem i koncepcją. To nie jest mój pierwszy spektakl poświęcony samotności i relacjach z innymi ludźmi, jednak tym razem muzyka wskazała mi inny sposób podejścia do tematu. Spojrzałem na te kwestie z perspektywy Toma Waitsa, dlatego nietrudno mi było powiązać muzykę z tańcem”.