Norma

Opera w dwóch aktach
Libretto: Felice Romani
Oryginalna włoska wersja językowa
Wykonanie koncertowe

Vincenzo Bellini wygląda na portretach jak uosobienie romantyzmu: delikatne rysy, ciemne wymowne oczy, biały fular. Żył zaledwie trzydzieści trzy lata, a z dziesięciu skomponowanych przez niego oper aż trzy weszły do wykonawczego kanonu: Lunatyczka, Purytanie i właśnie Norma.

Rodzaj liryzmu i śpiewności jest w nich niezrównany. Uważa się, że od Belliniego melodyczną śpiewność przeniósł do fortepianowej melodyki Chopin. Znali się w Paryżu. Norma w formie nie scenicznego, lecz koncertowego dzieła, pozwala pominąć pewne staroświeckie elementy libretta: występne kapłanki, zdrady w miłości i przyjaźni, samobójstwa w płomieniach. Niesie natomiast szansę obcowania z niesłabnącym porywem muzycznego natchnienia, a w przypadku stylowego wykonania – zaznania smaku epoki romantycznego bel canta z jego długą frazą, ekspresją arabesek i gamami przypominającymi westchnienia. To wszystko jest w słynnych duetach, ariach z chórem, tercecie.
I w nieśmiertelnej arii Normy Casta Diva, jednej z najbardziej znanych arii włoskich XIX wieku. Tytułowa rola jest jedną z najtrudniejszych partii sopranowych w całym repertuarze operowym.
Lilli Lehmann, niemiecka sopranistka, powiedziała kiedyś, że zaśpiewanie wszystkich trzech partii Brunhildy z cyklu Pierścień Nibelunga Wagnera w jeden wieczór byłoby mniej stresujące niż zaśpiewanie jednej Normy.

Chór i Orkiestra
Teatru Wielkiego - Opery Narodowej