Łaskawość
Tytusa

Opera seria w dwóch aktach
Libretto: Caterino Mazzolà wg Pietra Metastasia
Prapremiera: 6.09.1791, Teatr Narodowy, Praga
Premiera tej inscenizacji: 10.10.2013, Théâtre Royal de la Monnaie, Bruksela
Premiera w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej: 16.01.2016
Koprodukcja: Théâtre Royal de la Monnaie, Bruksela 

Oryginalna włoska wersja językowa z polskimi napisami

„Niechże pan wytrwa w nadziei, Maestro, niechże do czoła przyłoży pan dłoń!” – śpiewał Bułat Okudżawa w swojej Piosence o Mozarcie (polskie słowa Wiktor Woroszylski). Łaskawość Tytusa – ostatnia opera Mozarta, ukończona na dwa miesiące przed jego śmiercią – ukazuje nadzieję. „Żyjemy w społeczeństwie zagrożonym lękiem, a Mozart pokazuje nam jak uwolnić się od lęku” – mówi reżyser Ivo van Hove. Van Hove, twórca przedstawień dotyczących tematu władzy w różnych epokach – takich jak Tragedie rzymskie Williama Szekspira czy Anioły w Ameryce Tony’ego Kushnera widzi w Łaskawości Tytusa współczesną nam opowieść o rządzeniu. Elegancka, powściągliwa inscenizacja, gra śpiewaków pozbawiona najmniejszej egzaltacji pozwala nam skoncentrować się na refleksji dotyczącej nie tylko sprawowania władzy, ale i jej spektaklu. Czy istnieje alternatywa dla świata przedstawianego przez twórców serialu House of Cards? Czy istnieje miejsce dla idealistycznego władcy? Łaskawość Tytusa to także głos w sprawie imigrantów – Tytus zmuszony jest wyrzec się miłości swojego życia, Bereniki, ponieważ jest ona księżniczką Judei, a lud rzymski nie jest w stanie zaakceptować tego, żeby cudzoziemka została cesarzową Rzymu. „W głębi duszy wszyscy jesteśmy imigrantami, nikt nie jest zakorzeniony w jednym kraju” – mówi Ivo van Hove, który wyreżyserował, co znamienne, musical Lazarus Davida Bowie i Endy Walsh. Odczuwać to musiał także Mozart, który pracował i żył w wielu miejscach, a podróże stanowiły ważną część jego życia.

Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej
Statyści