Szalone Dni Muzyki - Orient express

PROGRAM:

Gustav Holst: St. Paul’s Suite op. 29 nr 2

Camille Saint-Saëns: Introdukcja i Rondo capriccioso

Lew Knipper: Radif suita na tematy irańskie

Pablo Sarasate: Romanza Andaluza z cyklu Tańce hiszpańskie

Isaac Albéniz:Asturias

Leroy Anderson: Plink, Plank, Plunk!

WYKONAWCY:

Jarosław Żołnierczyk (skrzypce)
Orkiestra Kameralna Polskiego Radia Amadeus
Agnieszka Duczmal (dyrygent)

St. Paul’s Suite powstała w podziękowaniu dla żeńskiej szkoły, w której Gustav Holst był dyrektorem muzycznym, w zamian za wybudowanie dla niego dźwiękoszczelnej pracowni. W tejże właśnie pracowni powstawało najsłynniejsze dzieło Holsta – Planety. Suita składa się z 4 części: I Jig: Vivace, II Ostinato: Presto, III Intermezzo: Andante con moto i IV Finale: Allegro.

Introdukcję i Rondo CapricciosoSaint-Saëns napisał dla swojego przyjaciela, słynnego skrzypka Pabla Sarasate, który licznymi wykonaniami zapewnił mu ogromną popularność. Postać skrzypka była również inspiracją dla hiszpańskiej aury pierwszego tematu w partii solowej.

Lew Knipper był jednym z tych kompozytorów, którzy potrafili się twórczo odnaleźć w rzeczywistości radzieckiego socrealizmu. Chętnie pisał pieśni masowe i utwory okolicznościowe o politycznej tematyce. Swoje liczne podróże wykorzystywał by poznawać bogactwo miejscowej sztuki ludowej, czego przykładem jest Radifsuita na tematy irańskie.

Choć tytuł Romanza Andaluza odnosi się do południowej Hiszpanii, to melodie wykorzystane w utworze są jedynie stylizowane na tamtejszy folklor. Pablo Sarasate potraktował proste, niby-ludowe melodie jako doskonały pretekst do demonstracji wirtuozerii technicznej.

Asturias to jeden z najbardziej ikonicznych przykładów muzyki hiszpańskiej. Choć utwór w oryginale powstał na fortepian, to zdecydowanie większą sławą cieszy się jego gitarowa transkrypcja. Również w wersji na orkiestrę smyczkową na pierwszy plan wysuwa się charakterystyczny dla muzyki flamenco sposób gry, który od razu przywodzi na myśl hiszpański klimat i temperament.

Wisienką na torcie programu, rozciągającego się od Bliskiego Wschodu, przez Europę, aż po Stany Zjednoczone, jest miniaturka Plink, Plank, Plunk! Leroya Andersona, uznawanego za jednego z mistrzów amerykańskiej, „lekkiej” muzyki orkiestrowej.