Wybitny polski choreograf, pedagog i dyrektor baletu. Twórca Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu i jego dyrektor w latach 1973–1987. Urodził się w Poznaniu 14 października 1926 roku. W 1946 roku rozpoczął karierę tancerza na scenie Opery Poznańskiej, gdzie w 1950 roku został solistą baletu. W latach 1956–1963 przebywał za granicą. Pracował przede wszystkim w Paryżu. Występował tam w różnych zespołach, tańcząc choreografie Fokina, Lichine’a, Balanchine’a, Dollara, Skibine’a, Lifara, Rolanda Petit i innych.
W roku 1963 został sprowadzony do kraju przez dyrektora Opery Poznańskiej, Roberta Satanowskiego, by objąć kierownictwo baletu tego teatru. Uznanie przyniosły mu wkrótce takie prace choreograficzne, jak: Improwizacje do Szekspira i Wariacje 4:4 (1966), Ognisty ptak, Tempus jazz 67 i Adagio na smyczki i organy (wszystkie w 1967), Pawana na śmierć infantki (1968), Cudowny mandaryn (1970) oraz Sonata na dwa fortepiany i perkusję (1972). Wprowadzał elementy tańca modern do swojego repertuaru. Jako pedagog Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu był prekursorem nauczania w naszym kraju nowoczesnych technik tanecznych. W latach 1971–1980 pełnił funkcję dyrektora artystycznego tej szkoły. Był pierwszym polskim choreografem, który realizował też filmy baletowe na potrzeby telewizji. Jego film Gry, zrealizowany wspólnie z reżyserem Grzegorzem Lasotą, otrzymał w 1970 roku prestiżową nagrodę Prix Italia na międzynarodowym festiwalu filmów telewizyjnych we Florencji.
Jako pierwszy w Polsce, w roku 1973, wyprowadził swój zespół baletowy z Opery i przy wsparciu władz miejskich Poznania utworzył tam autonomiczny Polski Teatr Tańca – Balet Poznański. Wkrótce powstały jego kolejne pamiętne prace: Epitafium dla Don Juana (1974), Modus vivendi, Odwieczne pieśni i Przypowieść sarmacka (wszystkie w 1975), Stabat Mater (1976), III Symfonia – Pieśń o nocy i Krzesany (1977), Dramatic Story (1979), Yesterday (1981) czy Nocturna (1982).
Zapraszany był też jako choreograf przez zagraniczne zespoły baletowe: do Amsterdamu (Het Nationale Ballet, 1967 i 1968), Paryża (Ballet Jeunesse Musicale, 1972), kilkakrotnie do Berlina (Staatsoper, 1974 i 1987; Deutsche Oper, 1975 i 1980), Malmö (Stadttheatern, 1979), do Sofii (Teatr Tańca „Arabeska”, 1981), Pragi (Národni Divadlo, 1982), Hawany (Danza National de Cuba, 1984) i Brna (Národni Divadlo, 1992). Także Polski Teatr Tańca za jego dyrekcji odbył wiele tournée zagranicznych.
Conrad Drzewiecki był laureatem, m.in: Srebrnego Medalu Międzynarodowego Konkursu Tańca w Bukareszcie (1953), Złotego Medalu Międzynarodowego Konkursu Tańca w Warszawie (1955) i Primo Premio Assoluto Międzynarodowego Konkursu Baletowego w Vercelli (1956). Został też odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, nagrodą ZASP-u „Terpsychora” (1998) i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze — Gloria Artis” (2006). Zmarł 25 sierpnia 2007 roku w Poznaniu. Pośmiertnie został mu nadany Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Jego imię nosi dziś jedna z ulic Poznania.
(fot. Archiwum)
