Malarka i scenografka. Ukończyła studia na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Czesława Rzepińskiego, a później także Podyplomowe Studium Scenografii pod kierunkiem Andrzeja Kreutza Majewskiego.
Ma w swoim dorobku około 80 realizacji scenograficznych w kraju i za granicą. Debiutowała jeszcze w czasie studiów, projektując dla Opery Krakowskiej scenografię do Wolnego strzelca Webera w reżyserii Małgorzaty Dziewulskiej. Od tamtego czasu poświęciła się przede wszystkim twórczości scenograficznej dla opery i baletu. Zapraszana była przez Teatr Wielki w Warszawie, a także przez teatry operowe Bydgoszczy, Bytomia, Krakowa, Łodzi, Poznania, Wrocławia i Szczecina.
Projektowała oprawę plastyczną do takich przedstawień, jak: Fidelio Beethovena, Lunatyczka i Norma Belliniego, Syn marnotrawny Brittena, Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego, Łucja z Lammermooru Donizettiego, Faust Gounoda, Manru Paderewskiego, La Serva padrona Pergolesiego, Dydona i Eneasz Purcella, Dziecko i czary Ravela, Cyrulik sewilski Rossiniego, Historia żołnierza Strawińskiego, Rayok Szostakowicza, Trubadur, Rigoletto, Traviata Verdiego, Walkiria Wagnera; oraz do baletów: La Sylphide i La Ventana Bournonville’a, Śpiąca królewna i Bajadera Petipy (Warszawa), a także Pan Twardowski i Don Kichot (Łódź) oraz Carmen (Kraków).
Pracowała także dla teatrów dramatycznych, a przede wszystkim dla Teatru Polskiego za dyrekcji Kazimierza Dejmka, gdzie zaprojektowała scenografie do przedstawień: Obłęd Krzysztonia, Czapa Krasińskiego oraz Matka, Oni i Bezimienne dzieło Witkacego.
Współpracowała z takimi reżyserami, jak: Jan Englert, Janusz Nyczak, Ryszard Peryt, Jerzy Rakowiecki, Marek Sikora i Wolfgang Weit oraz z takimi choreografami, jak: Alain Bernard, Witold Borkowski, Piotr Gusiew, Janusz Józefowicz, Teresa Kujawa, Kirsten Ralov, Emil Wesołowski, aż po Natalię Makarową. Wielokrotnie pracowała z Marią Fołtyn przy jej realizacjach oper Stanisława Moniuszki: Parii (Warszawa, 1980; Hawana, 1991; Łódź, 1992), Strasznego dworu (Kraków, 1989; Kielce, 1997), Halki (Warszawa, 1995; Osaka, 1995) oraz Śpiewnika domowego w stołecznym Teatrze Wielkim (1996).
Obrazy, rysunki i projekty scenograficzne artystki znalazły się w polskich i zagranicznych kolekcjach, prezentowała je także podczas Praskiego Quadriennale oraz na około 50 wystawach indywidualnych i wielu zbiorowych.
