Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej (1956), po czym zatrudnił się w przedsiębiorstwie projektowania budownictwa miejskiego Miastoprojekt. Pracując przy kilkunastu projektach teatrów i domów kultury w Łodzi, na Śląsku, na Wybrzeżu, także w Warszawie, zdobył specjalizację w zakresie napędów elektrycznych mechanizmów scenicznych. W 1960 roku związał się na ponad pół wieku z Operą Warszawską. Początkowo był inspektorem nadzoru przedsiębiorstwa „Teatr Wielki Opery i Baletu w budowie”, zaś po otwarciu Teatru Wielkiego został kierownikiem działu elektrycznego. W 1970 roku objął stanowisko zastępcy dyrektora technicznego, a w 1981 roku – dyrektora technicznego Teatru Wielkiego. W zakres jego obowiązków wchodziło odtąd: zapewnienie pełnej obsługi prób i spektakli oraz wykonawstwa środków inscenizacji, nadzór nad eksploatacją, obsługą i konserwacją urządzeń scenicznych, organizacja występów gościnnych, a także występów Teatru w kraju i za granicą, jak również przeprowadzanie remontów. Podlegało mu okresowo około dwustu pracowników. W jubileuszowym wydawnictwie 25 lat opery warszawskiej w Polsce Ludowej (Warszawa, 1970) opublikował tekst Gmach i urządzenia techniczne Teatru Wielkiego w Warszawie, przedstawiając w nim usytuowanie budynku w przestrzeni Placu Teatralnego, a w liczbach jego kubaturę, wymiary zajmowanego terenu, widowni i sceny (wówczas największej na świecie), jak również szczegółowy opis konstrukcji sceny i wszystkich jej urządzeń. Kiedy w ramach promocji Teatru wprowadzono (wzorem najważniejszych teatrów operowych świata) zwiedzanie Teatru Wielkiego, nie było lepszego niż dyrektor Bojar przewodnika. W okresach przejściowych (1991, 1994) był p.o. dyrektora naczelnego Teatru Wielkiego. W 1995 roku przez pewien czas pracował w Poznaniu, jednak w 1998 roku wrócił do Teatru Wielkiego - Opery Narodowej, na krótko ponownie objął stanowisko p.o. dyrektora naczelnego, po czym został dyrektorem administracyjnym (do 2005 roku). Od 2010 roku pełni w Teatrze funkcję głównego specjalisty ds. inwestycji.
