Mediolańska scenografka i projektantka kostiumów. Ukończyła studia scenograficzne pod kierunkiem Tita Varisco w Accademia di Belle Arti di Brera, gdzie obecnie wykłada metodologię projektowania przedstawień. Debiutowała w mediolańskim Teatro alla Scala jako scenograf baletu Francesca da Rimini w choreografii Maria Pistoniego z Carlą Fracci w roli tytułowej. Będąc potem asystentką znanego scenografa Ezio Frigeria, miała szczęście pracować ze słynnym reżyserem Giorgio Strehlerem, który wywarł największy wpływ na jej pojmowanie teatru, opery i baletu. Pracowała z wieloma reżyserami i choreografami we Włoszech i za granicą, a jej wielki dorobek scenograficzny obejmuje już ponad trzysta tytułów.
Dla Giorgio Strehlera zaprojektowała kostiumy do Dobrego człowieka z Seczuanu Brechta (Piccolo Teatro, 1981 i Teatro Studio, 1996), L’Illusion Corneille'a (Odeon, 1984), La Grande magia Eduarda de Filippo (Piccolo Teatro, 1985), Fausta, części 1 i 2 (Teatro Studio, 1988-92) i Wyspy niewolników Pierre'a Marivaux (Piccolo Teatro 1994).
Współpracowała z wieloma teatrami i reżyserami operowymi. Jej kostiumy ozdabiały dwie inscenizacje Carmen Bizeta w reżyserii Lamberto Puggellego (Termy Caracalli) i Mauro Bologniniego (Arena di Verona) oraz monumentalną wersję Aidy Verdiego przygotowaną przez Mauro Bologniniego na Stadionie Olimpijskim w Montrealu (1988); a także m.in. Mazepę Czajkowskiego w reżyserii Lwa Dodina (La Scala , 1999) i Helenę Egipcjankę Richarda Straussa w reżyserii Denisa Kriefa (Teatro Lirico, Cagliari, 2001). Była scenografem Dziewicy orleańskiej Czajkowskiego (Teatro Regio, Turyn, 2002) i Luizy Miller Verdiego (Teatro Massimo, Palermo, 2004 i w Palau de les Arts Reina Sofia, Walencja, 2008) – oba tytuły w reżyserii Lamberto Puggellego.
Wielokrotnie projektowała scenografię i kostiumy do przedstawień baletowych. Początkowo współpracowała ze słynną włoską baleriną Carlą Fracci i jej mężem, reżyserem Beppe Menegattim, przy kilku ich wspólnych realizacjach. Była pierwszą kobietą, która pracowała jako scenograf dla słynnej Arena di Verona, przy okazji wystawienia tam Dziadka do orzechów w choreografii Milorada Miskovitcha z Carlą Fracci i Paolo Bortoluzzim w rolach głównych. Projektowała oprawę plastyczną do wielu przedstawień baletowych Rolanda Petit, ale też takich choreografów, jak: George Balanchine (Sen nocy letniej, Śpiąca królewna), Patrice Bart (Jezioro łabędzie, Dziadek do orzechów, Czajkowski, Płomienne serce), Robert North (Orlando, Czajkowski, Bach), Pierre Lacotte (Paquita), Amedeo Amodio (Romeo i Julia, Carmen), Asami Maki (Rajmonda, Dama kameliowa), Gheorghe Iancu (Szeherezada, Jezioro łabędzie), Derek Dean (Coppelia) i inni. Dla Polskiego Baletu Narodowego zaprojektowała scenografię i kostiumy do baletu Chopin, artysta romantyczny w choreografii Patrice'a Barta (2010).
Jej prace są ozdobą przedstawień nie tylko w mediolańskiej La Scali, ale także w paryskiej Operze Narodowej, londyńskiej Royal Opera House Covent Garden i berlińskiej Staatsoper Unter den Linden, w moskiewskim Teatrze Bolszoj, tokijskim Nowym Teatrze Narodowym oraz na innych scenach włoskich i zagranicznych. Artystka była wielokrotnie nagradzana za swoje projekty scenograficzne i kostiumy baletowe. W 1999 roku została też nominowana do prestiżowej Nagrody „Benois de la Danse” za scenografię do Jeziora łabędziego w berlińskiej inscenizacji Patrice'a Barta.
