Urodził się w Montrealu, ale dzieciństwo spędzał w Kalifornii i tam rozpoczął naukę tańca w Patricia Ramsey School of Dance Arts. W 1965 roku został dostrzeżony przez Michaela Somesa i Gerda Larsena z Royal Ballet podczas tournée tego zespołu po Stanach Zjednoczonych. Zaproponowano mu wtedy dalszą naukę w Royal Ballet School w Londynie. Ukończył ją w 1969 roku i zaczął występować w Royal Ballet. W 1972 roku został wybrany przez Kennetha MacMillana jako wykonawca roli Brata w jego nowym balecie Triad, a w ślad za tym otrzymał tytuł solisty. W trzy lata później został jednym z pierwszych tancerzy Royal Ballet.
Dzięki swojej pięknej linii, smukłej sylwetce i świetnej technice uchodził za idealnego „danseur noble” i tańczył najważniejsze role w repertuarze klasycznym. Oglądaliśmy go również w Warszawie, kiedy w 1986 roku występował gościnnie na scenie Teatru Wielkiego w roli Colasa w Córce źle strzeżonej Fredericka Ashtona. Był jednak tancerzem niezwykle wszechstronnym i zasłynął również jako pierwszy wykonawca czołowych partii w baletach wybitnych choreografów XX wieku. Kreował m.in. role w baletach: Elite Syncopation, Rituals, Gloria i Different Drummer MacMillana, Four Schumann Pieces Hansa van Manena, Consort Lessons Davida Bintleya. Występował w wielu baletach Fredericka Ashtona, George’a Balanchine’a, Jerome’a Robbinsa, Johna Neumeiera, Rudolfa Nuriejewa, Glena Tetleya i innych choreografów.
Jeszcze jako tancerz, Wayne Eagling uczestniczył w warsztatach choreograficznych organizowanych przez Royal Ballet i już w latach 80. zwrócił na siebie uwagę pierwszymi pracami. Stworzył wówczas m.in. balety: R.B.Sque dla Royal Ballet School (1983), Frankenstein, the Modern Prometheus dla Royal Ballet (1984; powtórzony później przez Balet Teatro alla Scala i Het Nationale Ballet), Beauty and the Beast dla Royal Ballet (1986), Byron dla Baletu La Scali (1988) i Nijinsky dla Baletu Teatro San Carlo w Neapolu (1989). W 1990 roku był też choreografem głośnego The Wall Concert Rogera Watersa z okazji zburzenia muru berlińskiego.
W 1991 roku artysta zakończył karierę tancerza i został dyrektorem artystycznym Het Nationale Ballet w Amsterdamie jako następca Rudiego van Dantziga. Stworzył tam balety: Ruins of Time (1993), Symphony in Waves (1994), Duet i Lost Touch (1995), Holding a Balance (1996), Dziadka do orzechów i Króla myszy (wspólnie z Toerem van Schaykiem, 1996; wystawionego później także przez Fiński Balet Narodowy i obecnie przez Polski Balet Narodowy), Czarodziejski flet (wspólnie z van Schaykiem, 1999) i Święto wiosny (2000). Po rozstaniu się z Narodowym Baletem Holenderskim w 2003 roku, współpracował kilkakrotnie z legendarną baleriną włoską Carlą Fracci, realizując dla niej m.in. spektakl Alma Mahler w La Scali (1994) i Marię Stuart w Operze Rzymskiej (2004). Dla Hong Kong Ballet stworzył spektakl The Last Emperor (1997); jego nowa praca otwierała w 2003 roku Jacob’s Pillow Dance Festival; wystawił też balety: Troppo Allegro z Hong Kong Academy for Performing Arts oraz Thais w Operze Rzymskiej (2005).
W grudniu 2005 roku został dyrektorem artystycznym zespołu English National Ballet w Londynie, gdzie zrealizował kolejne prace choreograficzne: Resolution (2008), Men Y Men (2009) oraz nową wersję Dziadka do orzechów (2010). Jest także dyrektorem artystycznym English National Ballet School oraz jurorem wielu międzynarodowych konkursów baletowych
