Choreograf amerykański, uznawany za jednego z czołowych we współczesnym balecie. Jego twórczość ma zasadnicze znaczenie dla reorientacji praktyki baletu: od jego identyfikacji z repertuarem klasycznym do dynamicznej sztuki XXI wieku. Głębokie zainteresowanie Forsythe'a specyfiką sztuki baletowej doprowadziło go do stworzenia szerokiej gamy projektów, jak instalacje, filmy czy tworzenie wiedzy internetowej.
Urodził się i dorastał w Nowym Jorku. Początkowo studiował na Florydzie pod kierunkiem Nolana Dingmana i Christy Long. Tańczył z zespołem Joffrey Ballet, a następnie w Balecie Stuttgarckim, gdzie w 1976 roku został stałym choreografem. W ciągu następnych siedmiu lat tworzył nowe choreografie w Stuttgarcie oraz dla zespołów baletowych w Monachium, Hadze, Londynie, Bazylei, Berlinie, Frankfurcie nad Menem, Paryżu, Nowym Jorku i San Francisco. W 1984 roku został dyrektorem Baletu Frankfurckiego i kierował nim przez kolejne dwadzieścia lat. Stworzył tam takie choreografie, jak: Artifact (1984), Impressing the Czar (1988), Limb's Theorem (1990), The Loss of Small Detail (1991, we współpracy z kompozytorem Thomem Willemsem i projektantem Issey'em Miyake), Alien/a(c)tion (1992), Eidos: Telos (1995), Endless House (1999), Kammer/Kammer (2000), Decreation (2003).
Po zlikwidowaniu Baletu Frankfurckiego, w 2004 roku założył niezależny zespół The Forsythe Company, utworzony przy wsparciu landów Saksonii i Hesji, miast Drezna i Frankfurtu nad Menem oraz prywatnych sponsorów. Ma on siedziby w Dreźnie i Frankfurcie oraz odbywa wiele tournée za granicą. Forsythe zrealizował z tym zespołem kolejne swoje prace, a wśród nich: Three Atmospheric Studies (2005), You Made Me a Monster (2005), Human Writes (2005), Heterotopia (2006), The Defenders (2007), Yes We Can't (2008) oraz I Don't Believe in Outer Space (2008). Najnowsze choreografie artysty są wystawiane wyłącznie przez The Forsythe Company, a jego wcześniejsze prace znalazły się w repertuarze wszystkich dużych zespołów baletowych świata, m.in. Baletu Teatru Maryjskiego, New York City Ballet, San Francisco Ballet, National Ballet of Canada, londyńskiego Royal Ballet, Baletu Opery Paryskiej.
Wśród nagród zdobytych przez Williama Forsythe’a i jego zespoły znalazły się: New York Dance and Performance „Bessie” Award (1988, 1998, 2004, 2007) i londyńska Laurence Olivier Award (1992, 1999,2009). Forsythe otrzymał także tytuł Komandora Orderu Sztuki i Literatury od rządu francuskiego (1999), Krzyż Zasługi od rządu niemieckiego (1997), Wexner Prize (2002) oraz Złotego Lwa za całokształt twórczości w Wenecji (2010).
Artysta wykonywał również architektoniczne i performansowe instalacje na zamówienie architekta Daniela Libeskinda, agencji artystycznej Artangel (Londyn), Creative Time (Nowy Jork) oraz miasta Paryża. Swoje instalacje i prace filmowe prezentował w wielu muzeach i na wystawach, w tym m.in. na Whitney Biennial (Nowy Jork), na Biennale w Wenecji, w Luwrze, w 21_21 Design Sight w Tokio. Jego performanse, filmy i instalacje były pokazywane także m.in. w Pinakothek der Moderne w Monachium, Migrosmuseum für Gegenwartskunst w Zurychu, Deichtorhallen Hamburg, nowojorskim Museum of Modern Art i londyńskiej Hayward Gallery.
We współpracy ze specjalistami od mediów i pedagogami William Forsythe opracował nowe metody dokumentacji tańca, badań i kształcenia. Jego aplikacja komputerowa z 1994 roku pn. Improvisation Technologies: A Tool for the Analytical Dance Eye, opracowana razem z Zentrum für Kunst und Medientechnologie, używana jest jako narzędzie edukacyjne przez profesjonalne zespoły, konserwatoria tańca, uniwersytety, podyplomowe programy z dziedziny architektury oraz szkoły średnie na całym świecie.W 2009 roku zrealizował cyfrową partyturę online Synchronous Objects for One Flat Thing, reproduced, opracowaną wspólnie z Ohio State University. Pokazuje ona organizacyjne zasady w choreografii One Flat Thing i możliwe jej zastosowania w innych dyscyplinach.
William Forsythe jest także często zapraszany jako pedagog przez uniwersytety i instytucje kultury na wykłady i warsztaty. W 2002 roku wybrano go na pierwszego mentora tańca w programie wsparcia dla początkujących artystów pn. The Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative. Został też współdyrektorem i pedagogiem programu Dance Apprentice Network a Cross Europe (D.A.N.C.E.) -- interdyscyplinarnego programu stażowego przy drezdeńskiej Palucca Schule. Jest członkiem honorowym londyńskiego Laban Centre for Movement and Dance oraz otrzymał doktorat honoris causa od nowojorskiej Juilliard School.
