W kolekcji rzeźby Muzeum Teatralnego znajdują się między innymi prace Czesława Makowskiego. Są to plakiety i medaliony przedstawiające ludzi teatru oraz popiersie śpiewaczki Marii Otto Trąmpczyńskiej. Czesław Makowski (1873–1921) był rzeźbiarzem związanym z Warszawą, który kształcił się pod kierunkiem Ludwika Pyrowicza, Teofila Godeckiego oraz Jana Woydygi. Od 1891 roku był też uczniem warszawskiej szkoły rysunkowej prowadzonej przez Wojciecha Gersona. W latach 1899–1901 studiował u profesora Syriusa Eberlego w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie w rzymskim Regio Istituto di Bellearti. Po powrocie do Warszawy tworzył popiersia portretowe, rzeźby pomnikowe, między innymi na warszawskich Powązkach oraz rzeźbiarskie elementy architektury, jak „Atlas” na wieży ratusza w Siedlcach. Makowski jest przede wszystkim autorem serii medalionów i plakiet z wizerunkami wybitnych przedstawicieli świata kultury i nauki. Pierwszą serię medalionów przekazał około roku 1921 do Muzeum Wielkopolskiego w Poznaniu. Całego cyklu nigdy nie dokończył. Zmarł nagle na tyfus w grudniu 1921 roku.
Ideę cyklu płaskorzeźbionych portretów najlepiej przedstawił Henryk Piątkowski w przedmowie do albumu wydanego przez Czesława Makowskiego pod tytułem „Profile. Płaskorzeźby osób znakomitszych z krótkimi życiorysami” w Warszawie w 1906 roku. „Portrety wybitniejszych osobistości każdej z dziedzin pracy społecznej, naukowej lub twórczej są jednym z ważniejszych czynników, których poznanie służy nie tylko do zgłębienia epoki, lecz często nawet do jej właściwego oświetlenia i zrozumienia. Wyraz twarzy, charakterystyka wyglądu zewnętrznego, owo nieokreślone piętno, jakie noszą jednostki wyrastające swą indywidualnością ponad normę przeciętna – nie tylko służą jako wskazówki do odtworzenia istoty wewnętrznej człowieka, lecz są doskonałą ilustracją współczesnego każdemu okresowi historii, właściwego stanu kultury i życia narodu i społeczeństwa. […] Makowski postanowił stworzyć jedyny w swoim rodzaju Panteon, który do pewnego stopnia mógłby uosabiać całkowity nasz dorobek na niwach: nauki, literatury i sztuki. W obecnej chwili po kilku latach pracy usilnej, zbiór ten urósł do poważnej cyfry 150 numerów. […] Kolekcja plastycznych portretów Makowskiego ma tym większe znaczenie i głębszą wartość, iż jest wykonana bezpośrednio z natury. Każdy model pozował artyście, portret więc jego, w formę plakiety zakuty, drga życiem wewnętrznym i zewnętrznym portretowanej jednostki.”
Opracowanie: Katarzyna Wodarska-Ogidel
