Wieczór baletowy w trzech częściach
Muzyka: IGOR STRAWIŃSKI
Dyrygent: ŁUKASZ BOROWICZ
1. Święto wiosny
Choreografia: WACŁAW NIŻYŃSKI
Rekonstrukcja i realizacja: MILLICENT HODSON
Dekoracje i kostiumy: NIKOŁAJ ROERICH / KENNETH ARCHER
Światła: STANISŁAW ZIĘBA
2. Święto wiosny
Choreografia: EMANUEL GAT
Realizacja: MIA ALON, ROY ASSAF, MICHAEL LÖHR
Światła i kostiumy: EMANUEL GAT
Nadzór techniczny: SAMSON MILCENT
3. Święto wiosny
Choreografia: MAURICE BÉJART
Realizacja: TONY FABRE, KYRA KHARKEVITCH, DOMENICO LEVRÉ
Dekoracje i kostiumy: PIERRE CAILLE
Światła: DOMINIQUE ROMAN / STANISŁAW ZIĘBA
Premiery polskie: 11.06.2011
Rewolucyjne dzieło muzyczne Igora Strawińskiego -- balet Święto wiosny w trzech różnych, słynnych wersjach choreograficznych. Awangardowy charakter muzyki i pierwszej choreografii legendarnego polskiego artysty Wacława Niżyńskiego (Balety Rosyjskie Siergieja Diagilewa, 1913) znacznie wyprzedziły swoją epokę i miały kapitalny wpływ na rozwój muzyki i baletu XX wieku. Powstało potem bardzo wiele wizji scenicznych Święta wiosny z najgłośniejszą choreografią Maurice'a Béjarta (Balet XX Wieku, 1959), powstają wciąż nowe. Wielkim wydarzeniem okazała się także rekonstrukcja pierwotnej choreografii Wacława Niżyńskiego dokonana przez amerykańską artystkę Millicent Hodson we współpracy scenograficznej z brytyjskim historykiem sztuki Kennethem Archerem (1987). Dzięki nim świat odkrył na nowo Niżyńskiego jako prekursora nowoczesnej choreografii. Krzysztof Pastor postanowił zaproponować w Teatrze Wielkim wieczór bez precedensu w skali światowej – Święto wiosny Strawińskiego w trzech różnych wersjach scenicznych: Wacława Niżyńskiego, Maurice'a Béjarta i współczesnego choreografa izraelsko-francuskiego Emanuela Gata z 2004 roku. Będzie to niezwykłe przedsięwzięcie artystyczne Polskiego Baletu Narodowego u progu stulecia najsłynniejszego tytułu baletowego XX wieku. [pch]
„W 1913 roku Święto wiosny było gwałtownym, pełnym młodzieńczego impetu wyznaniem wiary. Nie przypadkiem nazwano je Nowym Testamentem muzyki; dla ówczesnego pokolenia było to objawienie, wstrząsające, oślepiające swoim blaskiem. (...) Skandaliczną awanturę, jaka wybuchła na sali podczas premiery Święta wiosny, wywołała nie tylko muzyka, która z brutalną siłą rzuciła wyzwanie gustom epoki. Wyzwaniem była również tematyka: pogańskie wierzenia i obrządki, przedstawione z całą surowością i okrucieństwem, wydawały się zbyt barbarzyńskie i obrażały subtelny smak widzów, uformowany na delikatnych niedomówieniach impresjonizmu i symbolizmu. (…) Wyzwanie stanowiła również choreografia (…) z jej rytmicznymi, ostrymi ruchami, jakby wyciosanymi z kamienia – taniec ociężały, ze stopami zwróconymi do wewnątrz, który później spopularyzują rytmy afrykańskie. Ale wówczas jeszcze było za wcześnie, aby ta choreografia mogła zostać właściwie doceniona”. [Ludwik Erhardt, Balety Igora Strawińskiego]
Czas trwania: ok. 2 h 30 min