Choreograf, pedagog i reżyser. Absolent Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu (1966). Początkowo występował w balecie Opery Poznańskiej (1966-1973). Kiedy zaś Conrad Drzewiecki organizował w Poznaniu autonomiczny Polski Teatr Tańca, zaprosił go jako solistę, a w 1976 roku mianował pierwszym solistą nowego zespołu. Stworzył tam szereg kreacji tanecznych w choreografiach Drzewieckiego, był też pierwszym wykonawcą roli Jazona w balecie Medea Teresy Kujawy. Występował z Polskim Teatrem Tańca w wielu krajach Europy, wziął też udział w kilku filmach baletowych Drzewieckiego. Współpracował jako pedagog z poznańską szkołą baletową, prowadził zajęcia baletmistrzowskie z zespołem Polskiego Teatru Tańca, przygotowywał swoje pierwsze choreografie dla teatrów dramatycznych.
W sezonie 1979/80 kierował baletem Opery Wrocławskiej, a następnie Teatru Wielkiego w Poznaniu. Wreszcie, w połowie 1982 roku związał się z warszawskim Teatrem Wielkim jako szef baletu i solista. Początkowo wykonywał tu jeszcze trzy znaczące role charakterystyczne: Złą Wróżkę Carabosse w Śpiącej królewnie Gusiewa, Wdowę Simone w Córce źle strzeżonej Ashtona i Przełożoną w Balu kadetów Lichine'a. W 1985 roku ustąpił ze swej funkcji kierowniczej i poświęcił się przede wszystkim pracy choreograficznej w balecie, operze i teatrach dramatycznych. W latach 1995-2006 był ponownie dyrektorem baletu Teatru Wielkiego - Opery Narodowej, a od początku 2007 roku do jesieni roku 2008 -- dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Poznaniu. Potem ponownie związał się z baletem warszawskim i do końca 2012 roku zajmował pozycję etatowego choreografa Polskiego Baletu Narodowego w Teatrze Wielkim. Jest wykładowcą wydziału aktorskiego warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza.
Kolejne autorskie prace choreograficzne Emila Wesołowskiego dla zespołów baletowych, to: Quattro movimenti (muz. B. Schaeffer, Opera Wrocławska, 1980); Ballada (muz. F. Chopin, VII Łódzkie Spotkania Baletowe, 1983); Trytony (muz. Z. Rudziński, Teatr Wielki w Warszawie, 1985); Gry (muz. C. Debussy, Teatr Wielki w Warszawie, 1989; a później także: Teatr Wielki w Łodzi, Polski Teatr Tańca i Opera Wrocławska); Mozartiana (muz. P. Czajkowski, Polski Teatr Tańca, 1990); Legenda o Józefie (muz. R. Strauss, Teatr Wielki w Łodzi, 1991 i Teatr Wielki w Warszawie, 1992); Dies irae (muz. R. Maciejewski, Teatr Wielki w Warszawie, 1991); Święto wiosny (muz. I. Strawiński, Teatr Wielki w Warszawie, 1993); Romeo i Julia (muz. S. Prokofiew, Opera Narodowa, 1996; Opera Bałtycka w Gdańsku, 2000 i Teatr Wielki w Poznaniu, 2008); Clio's Triumph (muz. J. Sapiejewski, Washington Ballet, 1997); tryptyk baletowy: Harnasie, Powracające fale i Krzesany (muz. K. Szymanowski, M. Karłowicz i W. Kilar, Opera Narodowa, 1997); Harnasie (muz. K. Szymanowski, Teatr Wielki w Poznaniu, 1998); Cudowny mandaryn (muz. B. Bartók, Opera Narodowa, 1999); Święta wiosna (muz. I. Strawiński / T. Mieczkowski, Opera Narodowa, 2001); Powracające fale (muz. M. Karłowicz, Teatr Wielki w Poznaniu, 2003); Spartakus (muz. A. Chaczaturian, Opera Narodowa, 2006); Chopinart (muz. F. Chopin, Opera Bałtycka, 2010); Pocałunki (muz. J.S. Bach, Polski Balet Narodowy, 2010).
Przygotował choreografię do wielu spektakli operowych, zarówno na scenie warszawskiej, jak też w innych teatrach polskich i zagranicznych; m.in. w inscenizacjach Mariusza Trelińskiego: Madame Butterfly Pucciniego (Warszawa, Waszyngton, Sankt Petersburg, Tel Awiw, Walencja), Król Roger Szymanowskiego (Warszawa, Wrocław), Otello Verdiego (Warszawa), Oniegin Czajkowskiego (Warszawa), Don Giovanni Mozarta (Warszawa, Los Angeles, Wrocław), Dama pikowa Czajkowskiego (Berlin, Warszawa, Łódź, Tel Awiw), Andrea Chénier Giordana (Poznań, Waszyngton, Warszawa) i La Bohème Pucciniego (Warszawa, Waszyngton). W teatrach muzycznych i dramatycznych pracował też z takimi reżyserami, jak: Laco Adamik, Kazimierz Dejmek, Mikołaj Grabowski, Jerzy Gruza, Jerzy Grzegorzewski, Adam Hanuszkiewicz, Bohdan Hussakowski, Krystyna Janda, Ryszard Peryt, Maciej Prus, Jérôme Savary, Marek Weiss-Grzesiński, Krzysztof Zaleski i Krzysztof Zanussi; szczególnie owocna okazała się wieloletnia współpraca choreograficzna artysty z Januszem Wiśniewskim przy jego kolejnych autorskich przedstawieniach teatralnych i operowych.
W 1998 roku zadebiutował też w Operze Narodowej jako reżyser, wystawiając dla Ewy Podleś Semiramidę Rossiniego. Do pracy reżyserskiej powrócił później jako dyrektor artystyczny Teatru Wielkiego w Poznaniu, realizując tam z powodzeniem Straszny dwór Moniuszki i musical Skrzypek na dachu; z kolei w Operze Bałtyckiej reżyserował Barona cygańskiego Johanna Straussa.
Emil Wesołowski został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zasłużonego dla Kultury Polskiej, Srebrnym i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis” oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania. Jest laureatem Nagrody ZAiKS-u za całokształt pracy artystycznej i honorowym obywatelem miasta Poznania.
fot. Paweł Rosłon
