Nabucco

Giuseppe Verdi

  • Akt I

    ok. 40 min

  • Przerwa

    20 min

  • Akt II

    30 min

  • Przerwa

    20 min

  • Akt III i IV

    ok. 50 min

Czas trwania: ok. 2 h 40 min

  • Spektakl odwołany
  • Spektakl odwołany
  • Spektakl odwołany
  • Spektakl odwołany
Daty spektakli

Opera w czterech aktach
Libretto: Temistocle Solera wg Auguste'a Anicet-Bourgeois i Francisa Cornue
Prapremiera: 9.03.1842, Regio Teatro alla Scala, Mediolan, 
Premiera warszawska: 25.02.1854, Teatr Wielki
Premiera tej inscenizacji: 26.06.1992
Oryginalna włoska wersja językowa z polskimi napisami

Blisko dwieście osób na scenie, pięć żywych koni, wielka scenografia i przebogate kostiumy – Nabucco Marka Weissa to widowisko totalne, prawdziwa synteza sztuk. „Tak już się nie robi opery” – tym bardziej warto ją zobaczyć. Jest to spektakl historyczny w sensie ścisłym – jako żelazna pozycja Opery Narodowej, pozostająca w repertuarze od 1992 roku, lecz także dlatego, że reżyser świadomie wykreował swój projekt tak, jakby zrobili to współcześni Verdiemu, stawiając na monumentalność i dodatkowe, bez mała cyrkowe atrakcje. Muzycznie to wczesne dzieło Verdiego jest nietypowe, to jakby coś pomiędzy operą a oratorium, bo właściwym bohaterem jest chór. Jego stałą obecność koronuje Va pensiero najsłynniejsza aria chóralna w historii, tu słyszalna i obezwładniająca, tym bardziej, że śpiewana na tle opuszczonej żelaznej kurtyny (wyświetla się na niej Ściana Płaczu) która wzmacnia i odbija dźwięki. Sam reżyser zamierzył swoje dzieło jako pastisz opery XIX-wiecznej, co uprawnia zderzenie „wysokiego z niskim” – konna aria Nabuchodonozora, jak chce tradycja, często przyprawia o dreszcze nie tylko widownię, ale i samo zwierzę, które, by tak rzec, daje upust napięciu, a pustynna scenografia wzbogaca się o jeszcze jeden rekwizyt, z dala przypominający drobne kamienie hamady.

Obsada

2019-12-13 | 19:00

Realizatorzy

Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej
Polski Balet Narodowy

Streszczenie

  • Akt I

    Na dziedzińcu świątyni jerozolimskiej lud błaga Boga o ratunek przed zbliżającą się armią babilońską, którą prowadzi król Nabuchodonozor (Nabucco). Hebrajczycy spodziewają się, że zakładniczką pokoju zostanie znajdująca się wśród nich Fenena, córka Nabucca. Uwolniła ona z niewoli babilońskiej młodego księcia Ismaele'a i wraz z nim uszła do Jerozolimy.

    Na czele zbrojnego oddziału babilońskiego wkracza na dziedziniec Abigaille -- pierworodna, lecz nieślubna córka króla Babilonu. Ona także kocha Ismaele'a i teraz triumfuje widząc swoją rywalkę Fenenę, zdaną na jej łaskę. Pojawia się też Nabucco, grożąc śmiercią wszystkim Żydom. Nie słucha próśb arcykapłana żydowskiego Zaccarii i nie poznając Feneny, zamierza się na nią mieczem. Szczęściem, w ostatniej chwili osłania ją Ismaele, zaś Nabucco rozpoznaje córkę i w porywie ojcowskiej czułości bierze ją w ramiona. Zarazem jednak przysięga ukarać srogo naród żydowski.

  • Akt II

    Abigaille jest zagniewana, bo król na czas swojej nieobecności w Babilonie powierzył władzę nie jej lecz Fenenie. Gdy więc Arcykapłan Baala, oburzony życzliwością Feneny dla Żydów, proponuje Abigaille królewską koronę, księżniczka podchwytuje tę myśl z radością. Postanawiają wspólnie rozpuścić między ludem wieść, że Nabucco zginął na wojnie, następnie zaś wprowadzić Abigaille na tron.

    W innej części królewskiego pałacu stary Zaccaria modli się, aby Bóg oświecił jego umysł. Lud żydowski jest przekonany, że Ismaele to zdrajca. Jedynie Zaccaria i jego siostra Anna, wierzą w dobrą wolę Ismaele'a i Feneny. Pałacowy sługa Abdallo wpada z wieścią o śmierci Nabucca. W ślad za nim wkracza Abigaille wraz z Arcykapłanem, pragnąc odebrać Fenenie królewską koronę. Wtem, nieoczekiwanie pojawia się wśród zebranych Nabucco i wkłada koronę na swoje skronie. Ogarnięty szałem żąda, aby wszyscy oddali mu hołd jako bogu. Zaccaria nieustraszenie sprzeciwia się temu, a i Fenena daje się poznać jako wyznawczyni wiary izraelskiej. Gdy Nabucco brutalnie nalega na oddanie mu czci boskiej, grom z niebios powala go nagle na ziemię. Abigaille triumfuje.

  • Akt III

    Abigaille zasiada na tronie Babilonu jako władczyni. Arcykapłan uzyskuje od niej wyrok śmierci na Fenenę i wszystkich Żydów. Aby spowodować zagładę narodu izraelskiego, Abigaille wykorzystuje zręcznie słabość Nabucca, którego umysł uległ zamroczeniu. Kiedy jednak król dowiaduje się, że Fenena ma ponieść śmierć, odmawia zatwierdzenia wyroku. Wówczas Abigaille rozkazuje go uwięzić.

    Żydzi siedzący nad wodami Babilonu skarżą się gorzko na swój los z dala od ukochanego kraju. Zaccaria dodaje im otuchy i zaręcza, że w końcu powrócą do ojczyzny (chór Va, pensiero).

  • Akt IV

    Z głębokim smutkiem rozmyśla Nabucco o Fenenie, którą ujrzał prowadzoną na miejsce stracenia. W tej tragicznej chwili błaga o pomoc boga Izraela. Obłęd ustępuje i Abdallo na rozkaz swego pana przynosi mu miecz.

    U wejścia do świątyni Baala Arcykapłan oczekuje skazańców. Fenena umocniona na duchu przez Zaccarię, żegna się ze światem. Zanim jednak Arcykapłan rozpoczął krwawą ofiarę, pojawia się groźny Nabucco. W tym momencie rozlatuje się na kawałki posąg Baala i rani śmiertelnie Abigaille. Chcąc odkupić swe przewinienia, w ostatniej chwili życia prosi ona o połączenie małżeńskim węzłem Feneny z Ismaelem i umiera z imieniem Jehowy na ustach. Wzruszony Nabucco wspaniałomyślnie darowuje wolność wszystkim Żydom, zaś Zaccaria intonuje pochwalny hymn na cześć potężnego Jehowy.

Sponsorzy

  • Partnerzy Akademii Operowej

  • Partnerzy Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Partner spektaklu

  • Patroni medialni