Tosca

Giacomo Puccini

Daty spektakli

Opera w trzech aktach
Libretto: Luigi Illica, Giuseppe Giacosa wg sztuki Victoriena Sardou
Prapremiera: 14.01.1900, Rzym
Premiera tej inscenizacji: 23.02.2019, TW-ON
Oryginalna włoska wersja językowa z polskimi i angielskimi napisami

Informujemy, że z niektórych miejsc III balkonu widoczność tablicy świetlnej może być ograniczona.

Niczym Picasso lub Klimt nakreślił Puccini szereg fascynujących, barwnych i wielowymiarowych portretów kobiecych. Zarówno jego Manon, jak i Mimi, Toska, Cio-Cio-San, Magda, czy z pozoru lodowata, lecz nadal skrycie pragnąca miłości Turandot – niezmiennie fascynują widzów teatrów operowych całego świata pomimo upływu lat. Postaci te nie straciły nic ze swej wyrazistości, są tak samo przekonujące i wciąż aktualne, choć ich historie osadzone są w minionych realiach. Fenomen Toski od czasu jej premiery w rzymskim Teatro Constanzi w 1900 roku stanowi fakt, że pojawienie się jej w repertuarze teatru operowego jest niemalże gwarantem wypełnionej po brzegi widowni. Miłosny dramat, niosący ze sobą motywy szantażu, okrucieństwa, pożądania, wielowymiarowości człowieczeństwa jak i jego braku, zbrodni i amoralności fascynuje widza, który daje się wciągnąć w miłosno-śmiertelne tornado.

Puccini zabiegał o możliwość skomponowania opery do libretta opartego na tekście Victoriena Sardou od 1889 roku. Wtedy to zobaczył Toskę po raz pierwszy na scenie teatru z Sarah Bernhardt w roli głównej. Nie był wówczas jeszcze uznanym kompozytorem, co znacznie minimalizowało jego szansę na otrzymanie zlecenia napisania opery. Konkurencja była spora, gdyż sztuką tą interesował się nawet sam Verdi. Liczący się w środowisku włoski redaktor i muzyk Giulio Ricordi jako autora opery widział Alberto Franchettiego. Młody kompozytor nie doszedł jednak do porozumienia z librecistą Luigim Illiką i w rezultacie skomponowanie Toski przypadło Pucciniemu.

Historia, osadzona w Rzymie przełomu XVIII i XIX wieku, za sprawą reżyserki Barbary Wysockiej przenosi widza w atmosferę Włoch lat 70. ubiegłego wieku. Czasu starć Czerwonych Brygad w odpowiedzi na działania neofaszystowskie w latach 60. Nadużycia władzy, niewydolność polityczna państwa, bunt społeczeństwa, terror i zamachy, cała ta polityczna zawierucha zdaje się wpływać na tragiczny los kochanków.

Choć tytułowa Tosca nie jest typem femme fatale, jej wiedzione impulsem działania doprowadzają do dramatu mężczyzny, którego darzy uczuciem. Uwikłana w konflikt tragiczny im bardziej stara się uniknąć klęski, tym bardziej się do niej zbliża. Staje w obliczu sytuacji, która zmusza ją do dokonania wyborów, z których żaden nie uchroni jej od katastrofy. Kierowana najszczerszą miłością nieświadomie sprowadza na siebie i swojego wybranka zgubę i niezależnie od siły charakteru, odwagi towarzyszącej podjętym decyzjom i szlachetności intencji, staje się zarazem winowajcą jak i ofiarą.

Całość dramatu podsyca niezwykła muzyka Pucciniego, pełna skrajności, muzycznie portretująca całą skalę wydarzeń na scenie, poprzez przechodzenie z piano do forte, zestawienie belcanta z krzykiem, szeptu z dramatycznymi partiami solowymi, miłości ze śmiercią. Kontrast ten dowodzi umiejętności kompozytora do wypowiadania się nie tylko w języku brutalności, ale i delikatności. W operze zachwycają również dwie przepiękne arie w wykonaniu  głównych  bohaterów –  Vissi d’arte Florii Toski i E lucevan le stelle Mario Cavaradossiego.

Atmosfera towarzysząca premierze dzieła Pucciniego z powodu ówczesnych wydarzeń w Europie, jak i w samym Rzymie, była napięta. Śpiewacy biorący w niej udział otrzymywali listy z pogróżkami, krążyły też pogłoski o podłożonej w teatrze bombie. Na widowni panował chaos i panika. Przedstawienie przerwano i rozpoczęto od nowa. Pomimo tych utrudnień Tosca okazała się sukcesem. Publiczność domagała się bisów. Dziś – obok Carmen, Czarodziejskiego fletu, Cyganerii, Oniegina i Traviaty – należy do najczęściej wystawianych oper świata. To absolutne arcydzieło późnego romantyzmu powróciło do repertuaru Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w 2019 roku.

Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej
Chór dziecięcy „Artos” im. Władysława Skoraczewskiego

Obsada

2025-05-23 | 19:00

Realizatorzy

Streszczenie

  • AKT I

    9:00 Mario Cavaradossi, artysta malarz, pracuje w zabytkowej kaplicy, odnawiając fresk przedstawiający Marię Magdalenę. Nie wie, że w świątyni ukrył się Cesare Angelotti, zbieg z więzienia. Zakrystian pomaga malarzowi w przygotowaniach, potem odchodzi. Angelotti, myśląc że jest sam, wychodzi i natyka się na Cavaradossiego. Ten obiecuje mu swoją pomoc. W tym momencie zjawia się jednak zazdrosna kochanka malarza, sławna śpiewaczka Floria Tosca. Cavaradossi ukrywa uciekiniera. Tosca widząc zmieszanie malarza, podejrzewa go o zdradę. Cavaradossi przekonuje ją o swojej miłości i odsyła, po czym wraz z Angelottim opuszczają kościół.

    11:00 Zakrystian przekazuje wieść o domniemanym zwycięstwie wojsk systemowych nad siłami rewolucji.
    Zarządzone zostają przygotowania do Te Deum oraz wieczorny specjalny koncert, podczas którego zaśpiewać ma Tosca. Nagle zjawia się Scarpia, prefekt rzymskiej policji, w asyście swoich ludzi. Przeszukuje kościół w poszukiwaniu zbiega i pośród wielu śladów obecności Angelottiego znajduje wachlarz hrabiny Attavanti, siostry Angelottiego, która najprawdopodobniej pomogła bratu się ukryć.

    11:30 Powraca Tosca, szuka Cavaradossiego, ale zamiast niego spotyka Scarpię, który wyraźnie zabiega o jej względy i sugeruje, że Cavaradossi ma romans z hrabiną Attavanti. Doprowadza tym Toskę do wściekłości i rozpaczy. Kiedy zazdrosna Tosca wybiega z kościoła, by rozmówić się z narzeczonym w jego willi, Scarpia rozkazuje ją śledzić. Akt pierwszy kończy aria Scarpii, który daje wyraz swojemu pożądaniu.

  • AKT II


    20:00 Kwatera główna policji, Palazzo Farnese. Scarpia rozmyśla o Tosce. Przychodzi Spoletta i zdaje Scarpii raport z przeszukania willi Cavaradossiego: wprawdzie nie znalazł zbiega, ale za to aresztował malarza. W innej części budynku rozpoczyna się koncert Toski, transmitowany przez telewizję. Zostaje wprowadzony Cavaradossi – pytany o pomoc udzieloną Angelottiemu zaprzecza i wskazuje na brak dowodów.

    21:00 Przychodzi Tosca. Cavaradossi zostaje odprowadzony na dalsze przesłuchanie i tortury. Scarpia szantażując Toskę cierpieniem ukochanego, próbuje wydobyć od niej informację o miejscu, gdzie schronił się więzień. Tosca pod wielkim naciskiem łamie się i zdradza tajemnicę: Cavaradossi ukrył Angelottiego w studni w ogrodzie. Sciarrone, jeden ze zbirów Scarpii przynosi wiadomość o klęsce wojsk reżimu. Cavaradossi szydzi ze Scarpii, ciesząc się z jego przegranej. Zostaje skazany na śmierć.

    24:00 Tosca zostaje sama ze Scarpią, który wyznaje jej, że od dawna ją obserwuje i że jest ona obiektem jego pożądania. Zszokowana Tosca błaga go o uwolnienie Cavaradossiego. Jednak cena jest wysoka, śpiewaczka ostatecznie przystaje na układ, w którym w zamian za życie Cavaradossiego i przepustkę pozwalającą na opuszczenie Rzymu ma oddać się Scarpii. W kulminacyjnym momencie Tosca zabija Scarpię, zabiera podpisany przez niego glejt i ucieka.

  • AKT III


    03:00 nad ranem Zamek Świętego Anioła – więzienie, w którym Cavaradossi czeka na stracenie. Skazany odmawia spotkania z księdzem, ale chce napisać ostatni list do Toski. Wbiega Tosca. Opowiada o zabójstwie Scarpii oraz o pomyśle, który może ocalić życie ukochanego: instruuje go, jak powinien upaść po rozstrzelaniu, które zgodnie z ostatnim rozkazem Scarpii ma być mistyfikacją.

    04:00 Cavaradossi zostaje odprowadzony na miejsce stracenia. Tosca obserwuje przygotowania do egzekucji, a potem fikcyjne rozstrzelanie. Kiedy jednak pełna nadziei podbiega do ukochanego, odkrywa, że Scarpia ją oszukał i Mario nie żyje. Wkracza policja, która w międzyczasie odkryła morderstwo Scarpii. Tosca wyrywa się strażnikom i popełnia samobójstwo.

Sponsorzy

  • Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego

  • Mecenasi Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

    Partnerzy Akademii Operowej

  • Partnerzy Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

  • Patroni medialni

  • Partner medialny